O homi e un animal inteligenti i social, o disu Aristoteles. Esta definición vali mais que toas as que dispois se han dau, sin esceptuar a ya famoxa de De Bonald. O homi e unha inteligencia sirvia por órganus, definición que ten un dobli defectu de explicar o cunuciu por o descunuciu, e idil, o ser vivienti por a inteligencia, i de guardar silenciu sobri a cualiai esencial de o homi, a animaliai.
O homi e pues un animal que vivi en sociai. Quin didi sociai didi conjuntu de relacios, en unha palabra, sistema.
Sistema que ha prududiu cincu millos de paraus. A economia e o extremu que ha chegau, se pareci a ontologia; disertandu sobri os efectus i as cauxas, nun sabi na de na, ni explica na, ni concluyi na. O que se ha decorau con o nomi de legis económicas, se redudi a algunhas generaliais triviais as que se querin dar unha apariencia de gran profundiai, revistindolas con un estilu pretencioxu i especializau; en cuantu a solución que os economistas han propustu pa resolver o paru, to que poi idirsi, e que si algunha ve sus lucubracios se van lonxi de o ridiculu, e por quer en o absurdu.
¡Paixanus: que Dios nos ampari!
Sorti a fala mañega.