LUIS CHAMIZO (DEL FANDANGO EXTREMEÑO) DEL FANDANGO EXTREMEÑO I Contentete me puse y alborotao al sabé que mi suegra l´había diñao, pero mi mujé quiso que yo sufriera, y al parir a mi hija parió a mi suegra. ¡Que mala pata tienen algunos hombres cuando se casan! II - Si al pasá ´l arroyo se junde´l carro, dale bien a las mulas y suerta un ajo, que si t´andas con mimos y con pamplinas, tienes atolläero pa toá tu vida- Me dijo´l ama, gorviendo de l´iglesia l´otra mañana. III Yo no sé de lerturas ni m´hace farta, pa cudiar bien al amo y a la senara. Yo seré mu mendrugo, mu calabazo, y más listo qu´el cura será mi amo; ¡pero es lo güeno, que töitos las años mus entendemos! IV Yo teng´un burro grande, mu jaronazo, y una burrina nana qu´es com´un rayo. Yo los miro y me igo pa mis adentros, ¡con lo güeno de dambos, qué gran jumento! Mi compadre me ijo que los casara, que dambas cosas güenas pué que cuajaran. Y en dispués de casalos salió la cria más nana y más jarona que la familia. Y a mi mujé le igo, con desimulo. a nusotros nos pasa como a los burros SED FELICES |