¿O enfermus sempri son os otrus? Duranti toa miña via me he sintiu terriblimenti sólu, i sempri suspirí enho mais fundu de mei corazón ¡Señol! Dami un sel humanu. En vanu. He continuau sólu. Pero sinceiramenti, poyu idil que nun ha dipindiu de mi-a naidi aparti de mi, a naidi que en espiritu i corazón ora un sel humanu alunxi de mi. Solu he encontrau sentimentus, as excepcios sempri han siu homis mayoris que ei, de vinticincu a treinta anus. Mui prontu foi conscienti a diferencia que existia entri ei i os demais homis, pero pinsi. Primeiru aprendi a coñocel a cen i dispois encontras algún afin i mais ayantri. Pues seguru que entri mil acabare encontranduo, i dispois. Pues tendrá que aparecel aunque sea entri mutus milis. Finalmenti chigui a conclusión que a Naturaleda é infinitamenti avara, i debu cargal con ilu con digniai i paciencia (SAN PEIRU XIV) |