Larouco - Orense

Nas pedras do atrio sempre furrula o aire.
Un saudiño

oxe na parede do atrio as sete da darte estaban mais de dez persoas, foi unah pena non poder sacar unha foto para que virandes o concurrido que estaba. Temos que facerlle un omenaxe a esas pedras que tanto saben e tantos cus deixan frescos.

Bos diasss meus.Curioseando esta conversa dátrio..entróume uná dubida
existencial.Teño dende esa muradella,(prefiero chamala esí)todo tipo de experiencias sobor cuanto lexos vés,ou si sintes a orquestra da Rua,ou ó aprecio dun silencio protector que te refuxia.Sabedes..quizas sexa que ese recinto representa o lastreiro destino de bastantes Larouqueños,como "camposanto pra difuntos"("esa maneira de viaxar").Sein do primeiro en ter esa ónra..por que caiu baixa dos franceses cando nos invadiron por primeira vez.Sin rematar a igrexa..foi enterrado baixo o chan da mesma.(Daquela perdemos a tres ómes).Creo no significado do que outros fixeron ou diron no tempo pra que conservemos esta pazde pobo chamado Larouco, que temos..dispois de tantos esforzos.Trataremos este tema no "Larouco Onte" vindeiro.Por certo,miña sensación "cueril"..era de calor..quentiño..quecendo.Pero acabando de contar esto xa non me estraño de que un álo dáire fresco e propio,medre entre as pedras cada vez que nos sentemos elí.
Bon "desalluno"..ñam.

Neno