Cameixa - Orense

Vexo que aquí, en Cameixa, a xente no fala nos foros. Os foros están incólumes. Eu non son de Cameixa, pero vivín no lugar de Figueiroa hai xa moitos anos. Figueiroa é un lugar da parroquia de Cameixa. A igrexa de Cameixa é de estilo románico. A miña intención, con esta mensaxe, é abrir un foro e que a xente de Cameixa ou de Figueiroa empece a falar. A ver se o consigo. Xan

Xan, eu si son de Figueiroa. Inda qeu non vivo ahí teño a meus pais e moita xente qeu coñezo. A pena de Figueiroa e que se queda sin xente. O caso e que ten sitios moi bonitos que merecen estar nos mellores contos de Galicia. Un castro coas correspondes vigas de ouro e de alquitrán que din os mais antiguos qeu chegan a Penaguda por debaixo do río Viñao, unhos viños que quitan o hipo. Xa vin unhos amigos en Gontelle facer unha adega de denomianción d'orixe que lle ei de mandar unhas mencías de meu pai qeu non se sabe o ano da cepa: eran do señor Silverio. Bueno e moitas cousas qeu vai seguir a contar alguen mais. Prometo que vou a consultar este correo a menudo a ver quen se mete por aquí. Debo firmar como me din por ahí: Cesario. Meu amigo Tomas Vila a quen lle dedico este recordo chamábame sempre moi cariñosamente: Eih ... Chésare... Nunca poderéi esquecelo... Chésare ...

hola xan, eu tamen son de cameixa do morouzon,gracias por abrir este foro
pois os que estamos lonxe acordamonos moito da terra,o morouzon he moi bonito,xa que temos ua igrexa romanica como ay poucas.saludos desde mexico
son marina a filla de concha.

Si baixamos de Cameixa dende o bar de Gloria a casa de Pepe Sotelo e Asuncion baixamos e collemos a baixada o Souto e atopamos a casa de Dulcina que con ela vive Elvira e mais os fillos,de seguido a casa de Antonio o carabel que viven en Vigo,logo a casa de Serafin e mais a do fogueteiro Pepe e Alicia,Na casa de Cabezas xa solo vay o Amadeo de ve<z en cando pois Visita esta en Pontevedra ca nora Concha,logo ven a casa de Angel e Rosa pasamos a Tenencia e atopamos co Maruja e Manolo,xa na Fonte temos a Juan e Marilo a Nicolas e Josefa e a Lurdes e mais as fillas e continuamos e no Coto esta a casa de Ofir e mais do rubio Luis e de Edi ,encima a casa de David e Celsa e xa na carretera a Pastor e Pepita ,Esperanza, Juan,Pepe carabel ,Laura, Luis miandreiras e Vitoria e mais arriba Jesus e Amelia.Ppe

HOLA EU TAMEN SON DE CAMEIXA BUENO DO MOROUZON E NON ME RECORDO DE XAN GOSTARIAME SAVER QUEN ERES PORQUE E MOI RARO ESO DE ESTAR CONVERSANDO E NON SAVER CON QUEN ADEMAIS SUPOÑO QUE TI ACORDARASTE DE TODOS OS VECIÑOS
ESPERO QUE CONTESTES E NOS DIGAS QUEN ERES PORQUE XA INTENTAMOS E NON DAMOS CON QUEN E XAN DE VERAS NOS GUSTARIA SAVER DE QUE FAMILIA ERES


MARINA

Hola son Pepe de Figueiroa o fillo de David e de Celsa e pa saludarte Marina que por certo estàs moy lonxe de todos os de Cameixa en Km,pero seguro que no corazòn tes a todo pobo moy cerquiña.Esperamos que veñades desde tan lonxe terra mechicana as veces que poidades.abrazos dende esta terriña a todos vos.

HOLA PEPE DE VERAS QUE ME DEU MOITO GUSTO ENCONTRARTE POR AQUI,TES RAZON ESTAMOS MOI LONXE EN KM PERO SEMPRE LEVO O PUEBLO NO CORAZON NON TENDES IDEA COMO SE ESTRAÑA DESDE AQUI,ACORDAMONOS DE TODOS OS VECIÑOS,CON MUCHA DE GONTELLE E OTILIA SEMPRE ESTAMOS FALANDO DO NOSO PUEBLO DE CANDO TODOS ERAMOS NOVOS DE CANTAS TRSTADAS FACIAMOS,QUE TEMPOS AQUELES VERDAD.
BUENO POIS ESPERO QUE NOS SIGAMOS COMUNICANDO PA MIN E MOI BONITO ABRIR ESTA PAXINA E TOPAR XENTE CONOCIDA DO MEU PUEBLO, OS AMIGOS DE SEMPRE.
UN FORTE ABREAZO PA TODOS DESDE MEXICO
MARINA

ola eu tamen son de cameixa pero non estoy nestes momentos ahi ,teño bos recordos do meu pobo sobre todo cando xogaba cos meus compañeiros faciamos casas no monte e o maximo q nos durou foi unha q sobreviviu a 15 dias ese fora un reto pa nos ,jejej pero bueno q recordos tamen faciamos pasteles e bolas de terra jejeje pero bueno eses momentos xa non volveran pero sempre os levo conmigo saudos a todos

Ola!!, non se me equivocarei pero resultoume moi familiar o da casa que nos durou 15 dias! jajaja, e tamén o das bolas de terra, que tempos...
Acordaraste daquel perfume que faciamos que cheiraba tan ben. A verdade e que, o que se nos ocurría a nos non se lle ocurria a ninguén...