A Xironda - Orense

Como cada ano ao chegar o setembro A Xironda é unha verdadeira tristura. As rúas fican valeiras e fundidas no máis absoluto silencio, xa non se ven rapaces xirando nas bicis nin se escoitan polas noites os berros de "¡tres navíos en el mar!". O tempo xa refrescaron, as terrazas están vacias e xan non se escoita a algarabía nos bares. Tan só quedamos os de sempre, os que invernamos o mesmo que fan os pardais, aínda que istes si se reproducen e cada ano se multiplican, cousa que non sucede así cos veciños, que nace un e morren catorce, polo que a poboación da Xironda está en caida libre.

Non os poñades melancolicos,por que despois volve outro fermoso verano, co o seu lindo sol,a suas noites de luas brancas co seu claro amanecer temprano.
Volveran os rapaces a xirar coas suas bicicletas e os navios volveran a sua mar , a mocedade da Xironda refrescarase na fonte da Picota.
Saudos .
UNHA RILLAMILLAS.

esta misma noche me pongo a procrear como los pajarillos

Si, mujer si, y las colondrinas a cantarán y sus nidos colgarán de balcones y ventanas. Procrearán y como todos los años una vez más emigrarán.

Todo o que ti queira, pero o inverno na xironda é moi frío e moi longo, e os xirondinos invernan nos seus fogares e apenas se ven nas rúas. Os máis conservadores das tradicions ancestrais seguen facendo o lume na lareira para afumar os chourizos, e de vez en cando asan o torresmo e beben uns tragos de tintorro para erguer o espíritu. Os demais miran e escoitan as parvadas que lles poñen nas novas cadeas dixitais de televisión. Ao monte xa non vai ninguen, xa non teñen esa necesidade, se non hai gando.... para que queren pastores; pola rúa tampouco transitan, a non ser que haxa unha necesidade. Polo que a impresión que dá o pobo a un forasteiro, é a de un pobo fantasma. O que aínda se pode ver polas rúas da Xironda durante o xélico inverno, son os famentos cans palleireiros que camiñan sen cesar cos pelos do lombo de punta e aquela triste mirada e perdia producida pola fame, en busca de algo para meter á boca e saciar o seu apretado bandullo. Tamén nas noites de lúa chea algunha que outra gata desonesta se pode ver rodeada de apostos gatos que miañan sen cesar. Esta é a triste estampa invernal deste noso pobo tal ancestral.
É verdade que chegará outro veran, pero posiblemente xa non esten todos os que agora están, porque a morte tamén forma parte da vida, aínda que só sexa do seu tramo final.

un cordial saúdo para todo-los xirondinos

a procrear más, que de eso también se vive antes de la muerte final, oleeeeeeee

Estamos sendo un pouco pesimistas con esto da morte. Cando nacemos xa sabemos que a vida non e pra sempre, hay que pensar que despois do triste inverno (o inverno ten a sua parte tierna e bonita ainda que faga frío).
Sempre vendrá outra estación maís calida que animará a xente a salir as rúas a falar e tomar o fresco da noite, volveremonos a ver todos no noso pobo tan fermoso que e A XIRONDA.
Arriba ese ánimo. Un saludo.
Unha Rillamillas.

hombre...todos todos no, alguno se no llegará al año que viene, vengaaaaaaaa que era un chiste negrooooooo

en todos los pueblos cuando llega septiembre solo quedan los lugareños, es lo que hay

alaaaaaaaaaaa y todos a las ciudades que ya no cabemos!!!!