A Xironda - Orense

A nosa sociedade non só non fai nada por modernizar certos costumes de comportamento brutal cara os animais, senón que incluso chega a conferir a certos colectivos unha respectavilidade da que carecen en absoluto, quizais o mais coñecido, e a vez, o mais respectado sexa o da caza; o de aqueles individuos que cren que cunha arma nas mans os convirten en valentes cando non son mais que auténticos cobardes, que percisan do sufrimento doutro ser para se autoconvencer dunha suposta superioridade e de morte gratuita é doada para sentirse, cando menos por un intre, como pequenos deuses todopoderosos, asasinos de seres que non nos deben nada e que nada nos piden, e que teñen dereito, cando menos, a viviren en paz.
O cazador cando dispara non só atenta contra a vida deses animais, senón tamén, e o mesmo tempo, contra todos nós, a Natureza, os seres que a integran non son bens de uso e disfrute individual, senón que todos temos dereito a disfrutar dela e da vida dos seus "fillos".
A hipocresía deses consentidos asasinos chega o máximo cando, buscando xustificar a súa conducta din que se trata dunha forma de mante-lo equilibrio natural, coa práctica - o que é peor - dun deporte. Xa hai demasiados "equilibradores" e tamén moitos que practican o "durísimo" deporte de apretar un gatillo. Sempre onde hai bomdade de matar rematanm por haber e aparecer motivos, razóns e xustificacións aparentes para levala a cabo.
Nin sequera se respecta nin se teñen en conta as advertencias dos grupos ecoloxistas sobre o perigo da utilización de perdigóns de chumbo, responsables cada ano do envelenamento e morte de aves acuáticas e rapaces. A caza e simplemente unha industria que ten coma materia prima a seres vivos. Que inofensivos animais sexan exterminados por criminais instintos, non debería ser obxecto de benevolencia ou respecto, senón de frontal repulsa e vergoña, non debemos consentir que a agresividade humana reprimida atope coma xeito de expresión o maltrato de animais.
A Declaración Universal dos dereitos do Animal, aprobada pola UNESCO e mais pola ONU, establece no seu artigo 2º: "todo animal ten dereiro o respecto. O humano, en tanto que especie animal, non pode atribuirse o dereito de exterminar a outros animais, ou de explotalos violando este dereito"

Xa estamos como tódo-los anos. Acabouse o fuxir os domingos o campo, subir os montes, perderse pola fraga. Cando o outono palidece en amarelos e ocres, cando a natureza alcanza un dos intres mais fermosos, agora non podemos disfrutala. Durante tres meses, unha elemental prudencia exixe que qedemos na casa, que non saiamos do pobo, ainda que o corazón e as pernas tiren de nos cara os espazos abertos, cara os regatos, cara un ceo de águias. Cóstanos renunciar, quiséramos atrevernos, é o tirón do mundo natural, da vida ceive e salvaxe casi nos arrastra. Pero o perigo e certo demais, omnipresente e ameazante.
Os cazadores roubáron-nos toda unha estación do ano.
Apoderáronse do escenario das nosas relaxadas andainas, sementaron de morte entre as proves e indefensas bestiñas e encolleron o ánimo do alleo camiñante a tan cruenta actividade. Resoaron os disparos a dereita e esquerda, voaron os perdigóns. Asemella que estalou a guerra, ainda que nesa guerra o inimigo só lle queda agocharse, fuxir e aterrorizarse. As perdices son casi un mero recordo, o coello sábese peza codizada, todos asisten atónitos o vendaval de pólvora e chumbo. Todos incluidos nós, que tememos pola nosa integridade ante o imponente desplegue. Os lugares habituais de observación, os percorridos feitos unha e mil veces con absoluta tranquilidade convertíronse nun sinistro "pimpampum" onde os paxaros ven rompido o seu derradeiro vó e os raposos sua postreira fuxida. Mellor, mellor retirarse antes de que sexa tarde.
Velaí aotra das razóns contra a caza, quizais a terceira en importancia trala razóna ética (¿como xustificar o matar por entreteñimento?) e maila ecolóxica. Ese ben común que é a natureza - cada vez mais demandado pola xente - non debe ser usurpado por un grupo (nutrido, eso si) de persoas que forman un exército perigoso e potencialmente mortífero para os demais. En fin, que noble deporte é a caza, dicimos pechados na nosa casa mentres vemos pasar con envidia as nubes.