Villar de Acero - Leon

O QUINCALLEIRO E O DEMO

Fai mutos años, onde hoxe tá Vilar , que vivía un quincalleiro pobre, que andaba por todo Ancares collendo quincalla pra logo amañala e cambeaba por outras cousas.

Chamábanlle Berto e tiña unha casa nas Moas con horto diantre. No horto un bon caroceiro que era o que máis quería logo da súa muller. Cuando saía polo traballo mandáballe a ela que tuvera os ollos ben postos en todo.


Un día que taba lonxe polo camín do Crespo, Berto viu un home que viña cara él e cuando pasaba dóulle os bois días. Gustóulle o home o xeito de Berto e díxolle que lle daba o que lle pedira:

-Douche tres cousas que me pidas.

Berto extrañouse muto, mais logo de rascarse a cabeza díxolle:

-Teño na miña casa solo un escano vello pra sentarnos. Cuando vein a verme séntanse nél ye eu teño que quedar directo todo o tempo. Quero que quén se sente quédese enganchado no escano ye éste enganchado nas lousas do suelo, ye que non poda levantarse hasta que eu quera.-Dixo o quincalleiro.

Extrañóuse muto ahora o home a quen lle parecía unha tolada que non serviría pa nada . Mais escasí dixo que llo daba, e que pidera a segunda cousa.
Rascouse outra vez a testa o Berto e logo dixo:

-Teño no horto un caroceiro ye nun quero que me rouben as carozas, logo Quero que quen colla unha quede enganchado a ela ye a rama ye nun se solte hasta que eu llo mande.

Sintindo esto convencéuse o home que Berto era tolo de todo, mais dóulle tamén esto que lle pidira, e preguntóulle pola terceira cousa, que pensaba que fora algo mais proveitoso pa él e pa sua familia.

Rascouse as orellas o Berto ca zurda mentras pasaba a directa pola barba e logo falou desta manera:

-A miña muller ten un saco onde mete as sobras da lá. Mais sempre róubana os guajes e póinse a xugar o balón con ela. Así que quero que todo o que se meta na bolsa non poida saír hasta que eu llo mande.

-Ta ben- dixo o home- Non me parece que te sirvan esas cousas muto, pero tú saberás si pidiche ben. Eu dóuchas, como che dixe.

Despedíuse o home meneando a cabeza e o Berto volveu pra casa tan contento e probe como antes.
Pasou tempo e tempo mais un día que Berto taba tirado na cama enfermo e sin saber qué facer pa non ter que depender da limosna dos viciños, presentouse na casa un forasteiro alto e ben vestido que vindo que eran pobres e tiñan fame díxolle a o Berto:

-Quero facer algo por ti, mais cunha condición. Fágoche rico si logo de pasar 7 anos véis conmigo a miña casa.

-E logo quén eres tú.-Preguntou o Berto.

- ¿Non o adivinas?. Eu soyo o Demo.

Persignouse a muller do Berto, morta de medo, mais éste falou neste xeito:

- Non me importa . Ta ben. Tou conforme co trato.

Marchou o Demo e o Berto fíxose home rico. Deixou a quincalla e fartáronse de comida. O cabo olvidáronse do Demo e do trato, mais o darreiro día do darreiro ano, sentiron chamar á porta e pareceu o Demo

-Xa pasóu o tempo -dixo. Eu cumplín o que dixe ye tú téis que cumplir ca túa parte. Ven conmigo.


-Muy xusto, vou despedirme da muller ye volvo. Séntese no escano un pouquiño.

Sentóuse o Demo, e cuando volveu o Berto, quixo o Demo poñerse de pé nun pudo. Berrou e berrou pero como vía que era imposible erguirse dixo por fin:

-Douche o doble do que che dín ye a máis 14 anos de vida si me deixas marchar.

-Muy ben-díxolle o Berto. Érguete ye marcha.


Marchou o Demo a toda mecha mais os anos pasaron e volveu o Demo no tempo tratado dicindo:

-Non me fagas mais trampas, veña vamos xa.

- Sí, si, xa vou.

Atravesaron polo horto e dixo o Berto que gustaríalle levar carozas pro viaxe .

-Tu que eres máis alto cólleas ye iremos comendo de paso.-falou o quincalleiro.

O Demo brincou pra coller a primeira caroza mais quedou enganxado amolegándose sin poder baixar o suelo. Berrou e berrou hasta que toda a xente do pueblo enteróuse do caso.

-Si me baixas fágoche o triple de rico ye douche 21 anos de vida máis- dixo o Demo

-Tou conforme. Marcha-díxolle o quincalleiro.

Escapou o Demo cagándose en Dios e na Virxen ye o quincalleiro siguiu ca súa bona vida.

Os 21 años taba de novo o Demo de volta.

- Veña Berto, vamos que no Inferno vas pagarme todas as tarascadas que me fixeche.

- Vou darlle un bico de despedida á muller ye vamos.
Volve o Berto co saco da lá na mau e sin falar palabra puxéronse en camín.

- Cuando eu era noviño tiña muta maña ye podía entrar ye sair do saco mutas veces no día. Ahora sóiche vello ye nun podo.-dixo o Berto

Paróuse o Demo e dixo que nun facía falta ser novo ni listo pra facer eso. E colle e se mete no saco. O quincalleiro zarra o saco carga con él o lombo e vai zimbrálo no beirón do castro. O outro día a mañá vai polo saco, e tíralle cantos, clávalle aguilladas e forquitas, pásalle co carro por riba e outras tarascadas máis.

E cuando o Demo pidíu que o deixara sacóulle catro veces máis de diñeiro e vinta oito anos máis de vida, e o máis importante, sacóulle a palabra de Demo de que non volvería por él nunca.
O Berto dispois deixou sair o Demo, que taba torto e magullado, e que marchou voando como ánima en pena.

O quincalleiro volveu pra súa casa, onde tiña xa de todo e taba libre do Demo. Fíxose vello e morreu un día. Chega as portas do San Pedro que non o quixo e mandóulle ir co outro co mantuvo. Vai logo as portas do Cancerbeiro que pregúntalle quén é.

Cuando dixo quén era, síntese o vozarrón do Demo:
-¡Nun lle deixéis entrar que nos vai matar a todos!

Así que o quincalleiro vai perdido polo mundo e terá que facelo hasta o Día Final.E hay veces que inda véinlo vagar polas campas da Serra e polas Penas da Torga .E a xente asústase muto cuando o atopan de noite.

Lla que vai de cuentos do demo n-hun sei quen che cuntaria ese pero pode ser que teña algo que ver con este.
un-ha vez era pedro de malas artes llo demo e tiñanche un-hos tratos a medias un dos tratos era que tiñan que sembrar un-seara entre os dous e como digo sembrarona de patacas cuando veu a-rrica dicelle pedro o demo ¿haber o vamos a repartir as patacas? e como von compañeiro preguntoulle o demo ¿que queres o da-rriba ou da-baixo"? e claro as patacas taban ben vonitas, tiñan un-hos cachumos verdes que quitaban o hipo, o demo dixo eu o da-rriba pensando nos cachumbos pa comer, e dice pedro ben, ta ben ala empeza a recoller a tua cosecha, o demo colleu a rama das patacas llos cachumbos que n-hun valen pa nada e pedro comeu as patacas.
O ano siguiente dicelle pedro a demo ¿sembramola seara ou non? e dice o demo, claro como ano pasado e dice pedro non este ano sembramola de centeu que patacas nun vai dar, e dice o demo vale pois de centeu. E asi fixeron sembrarona de centeu e cuando veu a sega do centeu dice pedro ¿haber demo que queres o da-rriba ou da-baixo? e dice o demo desta vez vaste joder que no me vas a enganar¡ o da-baixo dixo sin dudar! e dice pedro ben pois o da-baixo pati llo da-rriba pra min, asi foi pedro levou os graus lla palla llo demo levou as raices que n-hun valian pra nada, pasaronlle as ganas de facer tratos co pedro de malas artes

Itug colleu a gaita e mentras déla saían noutas divinas cantou:
De muy lonxe veño traíndo conmigo

Todo o que foi

Antes do primeiro alento.

Como o vento no medio do monte

Atopei cama e comida.

Eilí mismo a Noite

fáime o sou millor querido

Pois nin siquera a sombra máis oscura

pode tapar os máximos secretos.

Soyo o mazo que escacha o aceiro das fortes cadeas,

Soyo a cacha sagrada

Que invoca o fumeiro que brota do lume.

Soyo a mau do guerreiro,soyo o alto invisible

desde onde abalánzase a aiga

a conquista-lo celo

Soiche Lugh, a inspiración mairande

e quen en mi se perde

Itug colleu a gaita e mentras déla saían noutas divinas cantou:

De muy lonxe veño traíndo conmigo



Todo o que foi

Antes do primeiro alento.

Como o vento no medio do monte

Atopei cama e comida.


Eilí mismo a Noite

fáime o sou millor querido

Pois nin siquera a sombra máis oscura

pode tapar os máximos secretos.



Soyo o mazo que escacha o aceiro das fortes cadeas,

Soyo a cacha sagrada

Que invoca o fumeiro que brota do lume.

Soyo a mau do guerreiro,soyo o alto invisible

desde onde abalánzase a aiga

a conquista-lo celo


Soiche Lugh, a inspiración mairande

e quen en mi se perde

atopa o Universo