Foro- Ciudad.com

San Martín de Trevejo - Caceres

Poblacion:
España > Caceres > San Martín de Trevejo
19-08-11 11:59 #8577239
Por:San Peiru XIV

Os veras de a miña infancia
Nun penséis que soi un pesimista irredentu porque me gustan os grixis d’Otonho, os arbolis cuyas folhas caen al compás de un ambiente que adivina a chegá de os frius, que fain que volvas a mirar o tei interior i reiteris lugares i persoas que forman a tua vida, que integran o tei paisaje cotidiano i te axuan a ser o que eris a rechazar o que num debis ser. To volvi a sei sitio, to se abri de novo i comenza a funcionar trás o letargu que imprimin nun tantu os caloris, comu a costumbri de deambular o permanecer en soleai, que imponin os novus tempus pa o estiu.

Recordu a miña ninhez em o Mei Lugar, cuando feia calor aunque numca tinha calor comu le pasa a tos os dagalitus, em aquelas estreitas callis empeirás i cheas de historia en as que por as noitis “ei os via entoncis o juro” feian guardia antigus guerreirus: tan vivu estaba o ambiente de recordus i señaiais. Em aquelis anus cinquantaitantus naidi se diba de vacacios ni naidi deisaba a sua caxa, sendu o veran unha sucesion de o anterior. Tal vez penseis que soi un nostálgicu que atribuiyi a condición de millor a cualquier tempu pasau. A corrección me obligaria a idilbus que nun e verdais pero os mintiria; idealizo o sucediu i me recreo com isu sin obviar porque tontu integral no soi que solo guardamos o bo, seleccionamus i refundimus o que nos convén o aderezamos com dosis de creativiai que a vedis se confundi com a realiai.

Tampocu nun obstanti he tiú nunca problemas a ora de inventar soñus, algunhos simplementi por entregarmi a o placer de dali via interna, otros pa ferlos realiai i mutus os e conseguiu, pues al fin y al cabo to que se pensa es realizable ya que a capaciai do ser humano nun e contraria a factibiliai de o ideao. Pero sigu, miñaa mairi mei dia que durmira a sesta aunque nun a dormia porque os dagalitus jamais queremus cerrar os ollus a via. Solu feia como que dormia pero cuando miña mairi se diba a o Patiu de Águeda a falar com as vidinhas, me levantaba i me diba a anal a u Pozo Viga. Noxotrus os dagalitus manhegus fomus os precursoris de o nudismo, exageru, tos anabamus como viñemus o mundo: encoirus. Por supostu, nun habia ni telefono ni DVD, ni CD, ni ei que se: pero habia vixitas. A família nun tiña otru remeio que verse vixitandosi o que naturalmenti e mais humano que a fria chamá telefónica o correu electronicu que nom destaca por ser cálido precixamenti, por num falar de os mensajes do movil. As visitas mantenin as famílias unias, pues a union solu e poxibli com o roci i con mirarse a os ollos. Agora os dagalitus se relacionan por “Messenger” i quean pa versi. Entoncis nos encontrabamos en a calli i bastaba. Me acordu cuando em Sam Peiru xugabamos a o furbol, puñiamos duas porterias com cuatro peiras, de o dodi dagalitus unus le dabamus pa un lao, otrus pa otru i naidi se equivocaba nunca de mandar a pelota a o contrario; tal era a especial inteligência i a imaginacion que proporciona o poicu tel i o mutu disfrutar.

Nací em San Peiru i o riu lebaba sempri água por secu que fora o ano.

Os quindi anus decidi tomar riesgos i buscar o descoñociu en vista de a tranqüila pero mixerabli existência que me ofrecia o coñociu.

Pero en o riu siguia correndu a água.

Cinquenta anus mais tarde o riu está secu.

San Peiru entoncis era carreteira pero pasaba un cochi de figus a brevas.

Cuando pasaba algun cochi os dagalitus gritabamos cochi, cochi, cochi! i tos dibamus a carreteira a ver pasar o cochi. O veran era largo. Nunca acababa pues o tempu pa os dagalitus e caixi infinitu, os anus pasan muy despacio, será porque era capaz de sentarmi vendu como os paixarus se poixaban en un arbul i esperar horas enteiras mirando o céu. Porque os dagalitus miramus o céu; cuando nos femus vellus camiñamos com a mirá pa abaixo tal vez porque nos da meu atisbar o espacio que nos rodea, inaccesibli i prefirimus a seguriai do tangible.

Fai anus que num véu aquelis amigus da infância. Algunhus san diu, pero cuando algunha ve algun, me recorda que aquilu a existiu que num foi um soñu que marcó amiña existencia pues a niñez se imprimi em forma de ideais, de deseus, de imaginis de color que te siguin hasta o final.

Por todas estas coixas, nunca niñun veran dos que he viviu há superau ni por asumu aquelhis de entoncis. Mutus dos que formaban aquel paisaji han desapareciu, ya nun estan aunque parecia que nunca se diban a dir, que eran eternus. Cuando algun se há diu deixa un buracu que otro nun poi ocupar i a alma quea un poicu huérfana. I esa orfandai nun se ocupa con suplencias que si ven valin por si mismas, nun tapan as ausencias definitivas.

Sorti a fala manhega!
Puntos:
19-08-11 22:00 #8580685 -> 8577239
Por:NACHITU

RE: Os veras de a miña infancia
En primel lugal se benvindu ao foru manhegu dondi tôs nos consideramus
um'a grán familia unius pol os recordus do pasau, pol siguil mantendu o
manhegu no presenti pa que no futuru se mantenha, coissa difícil.
Denotas nostalgia cumu os demais, i é que cuandu se empezan a peinal
canas o as sés ia blanquean nos volvemus dagalitus i os primeirus recordus ocupan um lugal preferenti.
Esi San Peiru que tú recordas está vivo inda, recordu o Lagal d'os
Peralta, a levá pa o mesmu i que levaba a agua pas hortas i currais d'a carreteira nova, que baixábamus o riu polque os escombrus eran um'a rampa natural, do cementeriu velhu o curral de tiu Pirulu, o de tiu Xiuán Painu, o ulival do Iuia i mutas coissas mais, sin ulvial a tasca
de tiu Agustin o Biderru puntu de chegá i partia foras a Cáciris o a
Ciai, esas coissas ocurriran aiel, num fai tantu tempu.
Mutus d'os que aqui escribimus temus d'os cincuenta p'arriba, algum
inda mais, cumu de otra generación pol deiantri da nossa, tôs nos axuamus a leval a nostalgia que nos deixa estal lonxi do Lugal i cuandu
nos vemus se nos quitan as penas. Istu o cunsiguimus escribindu no foru
i celebrandu reunions que câ vé son mais entranhabris.
Sigui aqui con nos i esi alma apená se verá aliviá, o Otonhu tamén ten
tonus ocris i verdosus, num solu grisis, segun cumu se miri e um'a
estación que ten sei encantu i sei romanticismu.
Agó num nos deisis de escribil, forti abrazu i muta soidi.
Puntos:
20-08-11 12:37 #8582660 -> 8580685
Por:elsalto

RE: Os veras de a miña infancia
Me alegraria mutu saber quin eris,ya que falas de San Peiru. Ei e naciu y me e criau en a calli San Peiru y sigu vivindu muy cerca de esa calli,por si te sirvi de algu vivo en Av enida de Salamanca l7,si les o foru creu que me coñoceras,ya que as festas de o fuoru se celebran en miña casa. Posiblimenti hayamus falau mais e un a ve y nos coñozamus ben.
To que didin de o lugar me pereci muy mal,comu en tos os sitius sempris hay algun se destaca,pero isu solo en o mes de Agostu,duranti o anu estamus tranquilus y vivimus muy ben en San Martin ya que ten fama polr tos os sitius yo que ven un a ve volvi. Te repitu me gustaria poerti salual y recordar tempua pasaus en San peiru.
Un saludu y comu sempris AUPA A FALA
Elsalto
Puntos:
20-08-11 15:49 #8583606 -> 8577239
Por:Chenchu

RE: Os veras de a miña infancia
Desde os soportais:
Benvindu a o foru "San Peiru..." y ha siu un placer leerti.

Boas tardis.
Puntos:
20-08-11 18:13 #8584318 -> 8583606
Por:chitu

RE: Os veras de a miña infancia
Dispois de unha pequena escala en Sevilla, desde cera do Atlanticu, ago si, descansandu, te doy a ben vinda a esti Foro, dispois de leel esi sinceru y entrañabli escritu con os recordus que te venin da infancia. Mutus dos que aqui escribimus, hemus xugau en as carreteiras de antis, ago callis urbanizás, y cuandu lia o que escribis, tamen me via xugandu, a o "futbul", a tirabli o a o chitu, nomi que eligi entre otras coisas por o desusu de esi xugu agora. Participa y danus pistas anis de que teñamus que chamal a Tribuleti pa que te descubra. Soidi pa tos y pa a fala. Chitu.
Puntos:
24-11-11 19:18 #9185581 -> 8584318
Por:Santa verdai

RE: Os veras de a miña infancia
Los veranos de mi infancia

No piensen que soy un pesimista irredento porque me gustan los grises del otoño, los árboles cuyas hojas caen al compás de un ambiente que adivina la llegada de los fríos, que hacen que vuelvas la mirada hacia el interior y reiteres lugares y personas que forman tu vida, que integran tu paisaje cotidiano y te ayudan a ser lo que eres o a rechazar lo que no debes ser. Todo vuelve a su sitio, todo se abre de nuevo y comienza a funcionar tras el letargo que imponen no tanto los calores, como las costumbres de deambular o permanecer en soledad que imponen los nuevos tiempos para el estío...

Autor:José María Asencio Mellado es catedrático de Derecho Procesal de la Universidad de Alicante.



https://ww.diarioinformacion.com/secciones/noticia.jsp?pRef=2008082600_8_790829__Opinion-veranos-infancia





https://ww.diarioinformacion.com/secciones/noticia.jsp?pRef=2008082600_8_790829__Opinion-veranos-infancia
Puntos:
24-11-11 20:18 #9186004 -> 8577239
Por:Pirata

RE: Os veras de a miña infancia???????
Tés explicació pa istu?, sorti pa ti i...
Soidi a Fala
Puntos:
07-12-11 17:06 #9252533 -> 9186004
Por:San Peiru XIV

RE: Os veras de a miña infancia???????
La verdad siempre sale a la luz. Al final todo se sabe. Quien tiene mucho que ocultar, se suele descubrir por sí mismo. La prueba está en quien se pone en evidencia, es decir, Santa Verdai, un nombre adecuado a quien tiene por costumbre ocultarse. ¿Por qué le preocupa lo que escribe un pobre pastor humilde campesino? Usted sabrá cuál es la relación causa-efecto que tiene conmigo, y por qué tiene necesidad de responderme. Trabajo bien hecho, bien hecho está. La verdad pronto será revelada públicamente. AÑO NUEVO, VIDA NUEVA.
Puntos:
08-12-11 12:40 #9255930 -> 9252533
Por:otru mais

RE: Os veras de a miña infancia
Ei tamen tenhu recodus cheus de nostalgia. Uno de ellos es una higuera que había en el Chafaril. Ya no existe pero aún recuerdo el sabor de su fruta.

A LA HIGUERA DEL CHAFARIL

Cuántas veces, cansado, vieja higuera
bajo tu fronda fresca me he tendido
y he dejado mi espíritu perdido
vagando en un espacio sin fronteras.

Cuántas veces has sido compañera
en esta ensoñación de mis caminos.
Cuántas veces, buscando el desatino,
me he colgado de tus brazos de madera.

Hoy he vuelto al lugar donde te viera
mimada entre las uvas y el olivo
y mirando el lugar donde tuvieras
enclavadas tus raíces al abrigo,
sólo he visto,recuerdo de quimeras,
en la tierra, tu tronco carcomido.

Un forti abrazu.
Puntos:
08-12-11 13:33 #9256158 -> 9255930
Por:Chenchu

RE: Os veras de a miña infancia
Gracias por o poema y ¡Enhorabuena!
Puntos:

Tema (Autor) Ultimo Mensaje Resp
cuadernus da miña infancia Por: o parral 07-01-06 22:20
No Registrado
11
Simulador Plusvalia Municipal - Impuesto de Circulacion (IVTM) - Calculo Valor Venal
Foro-Ciudad.com - Ultima actualizacion:08/08/2020
Clausulas de responsabilidad y condiciones de uso de Foro-Ciudad.com