PAZENCIA HABRÁ QUE TEL PAZENCIA Pasó o tempu de Roma. -de corazón vos digu- Ya falaban aquelis habitantis un-ha especii de idioma desde o godu Rodrigu. Alguh-nos os trataban de ignorantis a esis homis de antis que falaban ”mañegu”. Agora os estudiosus nun se aclaran a mutus la pareci coiça rara; nos tratan de metel en o galegu: HABRÁ QUE TEL PAZENCIA y padecel algún-ha impertinencia Pregunta muta xenti que ven por o lugal: "¿cúmu ha puíu chegal a nossus días?" Y encontras un "valenti" que se atrevi a "falal", sobre tó con un vasu a meiudía. Y con muta osadía y niñún fundamentu "da crasis" sobre o origin d’o mañegu. Y pensas: "esti está de viñu cegu", "en “a pichorra” o vi fai un momentu" HABRÁ QUE TEL PAZENCIA que sempris aparecin "eminencias". D’os moirus y romanus solamenti se sabi que dexorin mui poicu por a villa. ¿Serán os asturianus os que nos den a clabi de conserval tamaña maravilla? A coiça é máis sencilla: hay que tel humildai que algun-hos que presumin de intelectu se proclaman os amus d’o dialectu, y hasta dueñus – quizá – d’a Calli a Ciai. HABRÁ QUE TEL PAZENCIA, porque os hay que carecin de prudencia. Os políticus venin a sacal un proveitu, con "a fala" o galegu y otras danzas. ¡Cara dura que tenin! ¡con o poicu qu’an feitu!. Sólu venin buscando as alabanzas tamén a enchel a panza con a fruta maúra. ¡O mañegu está vivu y nun se morri con boa soidi h’aguantau cumu un-ha torri repúblicas, reinaus y dictaúras. HABRÁ QUE TEL PAZENCIA p’a aguantal improperius e indecencias. Ei tamén tuvi agüelu que contaba relatus y contus por a noiti n`o serán. Me sirví de modelu; disfrutí mutus ratus, y busquí seis recordus n’o desván. Y p’a toos cuantus van soberbius y arrogantis, presumindu de mañegus ilustraus, les recordu que sólu habrán lograu q’os recordin cumu un-hos ignorantis. HABRÁ QUE TEL PAZENCIA y tomalo cumu un-ha pinitencia. Dedicau a toos aquelis que, con maiol o menol resultau, tratan de conserval a lengua que hereorin d’os pairis, dos agüelus. A toos os que agora tratan de fel un-ha coiça que nun se fidu antis caxi nunca: escribil en mañegu. Sabemus que NOSSA lengua, ha síu un-ha lengua oral, que poicas vedis se ha escritu. Y a tratan de escribil; con castellanismus, con galicismus, o anglicismus, cumu ben didi Chenchu, a quin desd’aquí le agradezu too cuantu ha feitu en a miña defensa. Nun te preocupis Chenchu, que nun hai piol cuña qu’a da misma maira. Y p’a esi tan “ilustrau”, que consideru que é un-ha sola persoa (¡que listu Chitu!), y por a edai que ei le calculu, nin ten netus nin ya ten agüelu, nun le puían faltal estas coplas flamencas, afición que me queó (ademáis de un fillu), d’a miña estancia en terras de María Santísima. Me sobran conversaciones con gente de tu ralea no me des pares y nones que aunque te vistas de seda te noto las intenciones (Fandangos de Perla de Cádiz) ¿Cómo quieres comparar un charco con una fuente? Sale el Sol y seca el charco, y la fuente prevalece. (Soleares del Lebrijano) y aunque ei nun soi Cancheira (a quin le deseu un-ha recuperación), si poiu aplicalmi aquela taranta que didi máis o menus así: Soy piedra que a la terrera cualquiera me arroja al verme, parezco escombro por fuera; pero en llegando a romperme doy un metal de primera (Taranta de Manuel Escacena) VOS DESEU A TOOS MUTA SORTI.
|