A socieai de o espectaculu A o largu de a miña via nunhe vistu mais que perturbacios, desgarrus estremus enha sociai e inmensas destruccios i en esas perturbacios o libru dondi li estes palabras: se abria con un escergu de Ludwig Fuerbach. Asombroxu pa o siglu XIX: "Nosu tempu prefieri a imagin a coixa...i o colmu de a ilusión e para o colmu de o sagrau" Si falamus de a realiai, a de a banda de Iglesias e palmaria, huérfana de provindencialismu de IU, aleccionada en Venezuela i Cuba, patrociná por Chávez i Kischner, niñunha ambigüeai, le e reprochabli: un mestizaje de fascismu peronista i retórica paleo-izquierdista, puru arcaismu. Pero esa banda e tambén otra coixa. Eficaz i futurista: reducción brutal de o políticu a espectaculu de masas, que televisión i redis potencian hasta o infinitu. Y esi cinismu circensi nun ten precedenti. Ni aqui ni en o restu de Europa. O espectaculu e o corazón de o irrealismu de a socieai real...O sol que nun se pon jamais sobre o imperiu de a pasiviai moderna...e o soñu de esa sociedad encadená que nun expresa finalmenti mais que sei deseu de dormir. O espectaculu e o guardián de esi soñu. Que tu duermas ben, atrabiliario doctor Sanchez, contigu, o durmiremus tos ¡Dulcis soñus! (SAN PEIRU XIV-PUNTOS 0) |