Acojonavirus (sic) A epopeya-positiva o negativa- de o mismu e coixa de os tiernus infantis. Que hozán en sua ignorancia fain de ela mutivu de gran godu: elis poin destruil o salval o planeta-¡que divritiu!-a forza de ducharsi poicu i nun collel avios i reciclal mutus plasticus, por supostu, nun pasalsi mutu con o uxu de o siabón, i dividil suas basuritas en encantaoras bolsas de diversus colurines. Fel, en fin, mil monaditas, toas elas encantaoras, bondadoxas, inofensivas. Y ¡zas! planeta salvao ¡Santa Infancia! Os adultus se enfrentan a datus de mui poico exaltaora epopeya. Esi datu poi sel un nimiu virus, que esti si, mira por dondi, según comu se tercie, poi cargalsi sin grandis escenas teatrais a humaniai famoxa. O al menus unha porción bastanti relevanti de ela. Sin gran retórica: o laconismu de o virus i bacterias e francamenti envidiabli, si o comparamus con a salvifica logorrea de os poseoris de as clavis pa destruil o salval o apoteósicu planeta. De momentu, ni os perversus capitalistas tenin demaxiá opción pa fel saltal por os airis a esfera terrestri, ni hai demaxiá probabiliai de que os aguafestas adolescentis de toas as edais acabin con esta precioxa mañan de sol alicantina enha que escribu. Pero si as-hai-bastantis de que un bichitu ridiculu, que ni pensa ni fala ni planifica, se levi por deyantri , en nun demasiaus mexis unhus caunatus millos de sapientisimus humanus, enreaus en solemnis lamentus sobri o malestal de a entranabli cucaracha urbana. son as poéticas ironías de o destinu, o a determinativa matemática de o finitu, si se prefieri. Somos bichus tan fatuos, tan insensatus. SAN PEIRU XIV "El amor no prospera en los corazones que temen las sombras" (SHAKESPEARE) |