EVATLO Evatlo discipulu de Protágoras, e cuñucio por a maneira comu retorcei contra o sei maestru o dilema con que ésti le quixu obligar a pagar os honorarius que le adeudaba. Se didi que Evatlo solicitó de Protágoras recibir suas leccios con objetu de adquirir habiliai en o lenguaji, necesariu pa a práctica forensi, a que quiria dedicarsi. Anti o elevau de os honorarius de Protágoras le dixu que nun era niñun inconvenienti; que le daria as leccios solicitás i que le pagara unha vez que hubesi gañau o primer pleitu. Terminó a enseñanza, Evatlo rechazó tos os pleitus que le ofreceran, pa nun versi obligau a satisfacer a considerabli suma que dibia a o sofista. Esti, deseoxu de recibir o débitu, foi ante Evatlo y le dixu: "Evatlo, te voi a demandar anti os juecis por lo que me adeudas. Si perdis o pleitu, tendras que pagarmi, ya que to ciudadanu ten o deber de cumplir a sentencia dictá por os tribunais competentis. Si o gañas tamén tendrás que pagarmi, porque así o acordamus." Evatlo, que pareci que habia apréndiu ben de o sei maestro, le retorcei o dilema de a siguienti forma: "Es inútil Protágoras, le dixu, que me demandis, ya que en niñun caxu te pagaré o adeudao. Si gañu o pleitu, porque comu tu ben didis, e obligación de tó ciudadanu acatar as sentencias de os tribunais competentis i si o perdu tampocu te pagaré, porque nun se habra cumliu a condición que acordamus pa o abonu de a deuda". (I Sofisti. Frammenti e Testimonianze. de TIMPANARO CARDINI. Bari (Italia) : Laterza, 1923). "Quien-pregunta Hobbes-ha asignado un rango y una propiedad a cada uno en particular? ¿Por qué están unos en medio de la opulencia y otros en una escasa medianía en la indigencia? ¿Por qué hay amos, criados y esclavos? Por la maldad de los hombres (Hobbes, Tomás-1588-1679). |