Foro- Ciudad.com

Barberà del Vallès - Barcelona

Poblacion:
España > Barcelona > Barberà del Vallès
24-06-09 17:42 #2567835
Por:No Registrado
ARTE Y POESIA
Eclosión de átomos
brotan de mi útero vacío
buscando germinar
en la mirada de otros tiempos.
Antepasados, vosotros sois la fuerza,
energía, sustancia, esencia,
vagáis en mis venas
sin darme cuenta.
¿Dónde empieza la vida?
¿dónde acaba ésta? Veo el mar por mi ventana,
es de noche,
suave brisa, luna llena.
Rozan con sus manos
el manto de mis pesares,
de mis días,
de mi existencia.
No soy nada sin sus risas,
sin sus llantos,
sin sus penas;
vacío si no están,
alboroto si juegan.
¿Quién sabe dónde nos lleva el viento?
¿estoy viva, quizá muerta?
Ellos son la semilla que queda
y germinarán de nuevo
con otros nombres y otros cuerpos;
eclosión de átomos
que acarician el silencio.

Isabel Velasco “ISA”

Puntos:
24-06-09 23:18 #2570455 -> 2567835
Por:No Registrado
RE: ARTE Y POESIA
Madrigal



Ojos claros, serenos,
si de un dulce mirar sois alabados,
¿por qué, si me miráis, miráis airados?
Si cuanto más piadosos
más bellos parecéis a aquel que os mira,
no me miréis con ira
porque no parezcáis menos hermosos.
¡Ay, tormentos rabiosos!
Ojos claros, serenos,
ya que así me miráis, miradme al menos.

GUTIERRE DE CETINA

Copyright © Derechos reservados del titular.

Los poemas, poemas con voz, videos y libros en pdf presentados en este portal son propiedad de sus autores o herederos o titulares de los mismos.




Ip Registrada
Puntos:
26-06-09 20:10 #2585620 -> 2570455
Por:No Registrado
RE: ARTE Y POESIA
Que es lo que veo delante mio?
realidad imaginaria ,
te miro pero no puedo tocarte,
donde estas?
mis ojos no me mienten ,
se que estas alli en algun lugar
Puntos:
27-06-09 19:12 #2590670 -> 2585620
Por:No Registrado
RE: ARTE Y POESIA
Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Escribir, por ejemplo: " La noche está estrellada,
y tiritan, azules, los astros, a lo lejos".

El viento de la noche gira en el cielo y canta.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Yo la quise, y a veces ella también me quiso.

En las noches como ésta la tuve entre mis brazos.
La besé tantas veces bajo el cielo infinito.

Ella me quiso, a veces yo también la quería.
Cómo no haber amado sus grandes ojos fijos.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.

Oír la noche inmensa, más inmensa sin ella.
Y el verso cae al alma como pasto el rocío.

Qué importa que mi amor no pudiera guardarla.
La noche está estrellada y ella no está conmigo.

Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos.
Mi alma no se contenta con haberla perdido.

Como para acercarla mi mirada la busca.
Mi corazón la busca, y ella no está conmigo.

La misma noche que hace blanquear los mismos árboles.
Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.

Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise.
Mi voz buscaba el viento para tocar su oído.

De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.
Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.

Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.
Es tan corto el amor, y es tan largo el olvido.

Porque en noches como ésta la tuve entre mis brazos,
mi alma no se contenta con haberla perdido.

Aunque éste sea el último dolor que ella me causa,
y éstos sean los últimos versos que yo le escribo.

(Pablo Neruda)
Puntos:
28-06-09 02:33 #2592563 -> 2590670
Por:No Registrado
RE: ARTE Y POESIA
"UNA NIT MOLT FOSCA
D'UN HIVERN GLAÇAT,
L'AVI VELL S'ESCALFA
VORA DEL FOGAT.
L'ENVOLTAN TRES NENS
SON ROSSOS INFANTS,
QUE RIEN LI DIUEN
-AVI, EXPLICANS LA HISTORIA
DE MOROS I CRISTIANS..."

Esto es un fragmento de un romance que mi madre me explicaba cuando yo era pequeña y que según ella, había aprendido en el colegio. De seguir viva mi madre contaría en la actualidad con 69 años. Ultimamente no paran de venir a mi cabeza estos pocos versos (en realidad tampoco se si son exactamente así) y soy incapaz de recordar más. Desconozco el autor del romance (puede ser anónimo). Agradecería mucho si alguien desde aquí me pudiera ayudar a encontrar el texto completo. Se esta convirtiendo en una pequeña obsesión para mi. Podría ser alguien que tuviera más o menos la edad de mi madre y que hubiera estudiado en el colegio de Santa Mª de Barbara (así es como se llamaba Barbera del Valles cuando mi madre era pequeña).

Muchas gracias de antemano. Una nostálgica.
Puntos:
28-06-09 22:57 #2597100 -> 2592563
Por:No Registrado
RE: ARTE Y POESIA
Ola corazón es bonito que estés en sintonía a través de estos versos con tu madre
Y no te sientas culpable de nada pero si los quieres tener veras como alguna persona buenas
Los pondrá aquí para ti
Puntos:
29-06-09 23:10 #2605286 -> 2597100
Por:No Registrado
RE: ARTE Y POESIA
Que es lo que veo delante mio?
realidad imaginaria ,
te miro pero no puedo tocarte,
donde estas?
mis ojos no me mienten ,
se que estas alli en algun lugar
Puntos:
01-07-09 07:58 #2612182 -> 2605286
Por:No Registrado
RE: ARTE Y POESIA
¡Aturde la confusa gritería
que se levanta entre la turba inmensa!
Ya no saben qué quieren ni qué piden;
mas embriagados de soberbia, buscan
un ídolo o una víctima a quien hieran.

Brutales son sus iras,
y aun quizás mas brutales sus amores;
no provoquéis al monstruo de cien brazos,
como la ciega tempestad terrible,
ya ardiente os ame o fríamente os odie.
Puntos:
04-07-09 04:07 #2635440 -> 2605286
Por:No Registrado
RE: ARTE Y POESIA
"El ángel guardián" (G. Mistral)

Es verdad, no es un cuento;
hay un Ángel Guardián
que te toma y te lleva como el viento
y con los niños va por donde van.

Tiene cabellos suaves
que van en la venteada,
ojos dulces y graves
que te sosiegan con una mirada
y matan miedos dando claridad.
(No es un cuento, es verdad.)

Él tiene cuerpo, manos y pies de alas
y las seis alas vuelan o resbalan,
las seis te llevan de su aire batido
y lo mismo te llevan de dormido.

Hace más dulce la pulpa madura
que entre tus labios golosos estrujas;
rompe a la nuez su taimada envoltura
y es quien te libra de gnomos y brujas.

Es quien te ayuda a que cortes las rosas,
que están sentadas en trampas de espinas,
el que te pasa las aguas mañosas
y el que te sube las cuestas más pinas.

Y aunque camine contigo apareado,
como la guinda y la guinda bermeja,
cuando su seña te pone el pecado
recoge tu alma y el cuerpo te deja.

Es verdad, no es un cuento:
hay un Ángel Guardián
que te toma y te lleva como el viento
y con los niños va por donde van.

Dedicada a mi hija Florencia....
Solo quienes somos madres sabemos lo que significa tenerlos lejos..., para nosotras son siempre tan pequeños y frágiles...!!!

Puntos:
05-07-09 22:40 #2645759 -> 2605286
Por:No Registrado
RE: ARTE Y POESIA
"A veces también el silencio es una opción"
Puntos:
09-07-09 02:57 #2671024 -> 2605286
Por:Marcelino Leo Roman

RE: ARTE Y POESIA
A veces la soledad es como la marea
Que acorta tu playa y te acorrala
Trayendo a tus costas viejos naufragios de tu vida
Y otras veces ensancha el suelo en dulce retirada
Llevándose tu miedo a la deriva

Mas la soledad es un barco que jamás se hunde
Mecido por la corriente hacia nuevas playas
Donde las almas siempre temen y nunca esperan
La gris marea que presagia su llegada…

Puntos:
10-07-09 14:43 #2681430 -> 2605286
Por:Marcelino Leo Roman

RE: ARTE Y POESIA
Amaneceré en tus labios, los llenaré de besos y escribiré poemas en tu piel, luego lentamente sin abrir los ojos, te declararé mi amor.
Puntos:
10-07-09 14:58 #2681533 -> 2605286
Por:Marcelino Leo Roman

RE: ARTE Y POESIA
Una nit
Un relat de xiuxiueig (18-01-2006) Jugant amb participis...nu se..una idea.<br/> De moment le decidit publicar aixi, potser acabo x modificar-ne trosus i fer-la millor o pitjor, nu se.

[comenta i valora][imprimeix][vota][dissemina]
453 Lectures
0 Comentaris

0 Vots No valorat

E
ra una nit molt fosca de juny, quan es va haver imprès tot el treball de història que portava fent des de feia setmanes, vaig decidir anar a donar un tomb pels carrers de la ciutat, desconeguts però propers.
Al tombar la primera cantonada del meu carrer, vaig veure que alguna cosa hi passava, un munt de cotxes de policia acordonaven la zona, i una ambulància s’emportava un cos tapat amb un plàstic daurat. Preocupada per la situació vaig anar fins al policia més a la vora que tenia, i li vaig preguntar que és el que havia passat, ell em va dir:
- Una dona ha estat assassinada aquesta nit ha aquesta vivenda, se’n desconeixen les causes, però és molt probable que sigui un nou cas de violència domèstica.
El meu cor es va quedar de pedra, jo que pensava que això només passava a gent del telenoticies, aquest cop no, no molt més lluny de 25 passes de casa meva, això passava.
Tota preocupada pensant amb aquest cas, vaig seguir caminant carrer amunt. L’estona anava passant, i jo continuava endavant, fins arribar a un lloc que encara no havia vist mai del meu barri, ja que sempre diuen que és millor no acostar-s’hi per allà. Vaig fixar-me que el terra no era molt net, i les cases eren més aviat antigues, però el que més em va sobtar, és que hi havia un munt de gent a fora, amb les seves carides i taules al ben mig dels carrers i places, tot conversant tothom amb tothom. De sobte m’ha aparegut una nena petita davant, tenia els cabells molt llargs i rinxolats, uns ulls com dos sols i d’un blau molt especial, el cert és que m’ha sobtat molt la manera com anava vestida, amb una mena de xandall molt brut, d’aquells que de ben segur que quan jo vaig néixer tots el nens petits en tenien un, però que ara es fan rars per la mena de dibuixos que porten, i la diferencia que tenen amb l’estil d’ara. Semblava simpàtica, i al veure que jo també la mirava li ha agafat vergonya i se’n anat corrents fins a una noia no molt més gran que jo, que segurament, deuria ser la seva mare.
Era tard, i les hores havien passat sense n’hi adonar-me’n, no volia ni pensar en que dirà la mare al veure que no era a casa i que ni tan sols havia agafat el mòbil.
Tot pensant quin podria ser el camí més curt per torna a casa, se’m va torna a creuar la nena dels ulls blaus, que, amb un gran somrís m’ha dit adéu, com si de tota la vida en coneixerem.
Un munt de conclusions per treure’n i un munt de pensaments que transmetre.
Neix un nou dia entre els meus llençols, han transcorregut moltes coses aquesta nit, on també s’hi pot afegir la sermonada dels pares al arribar a casa. Una nit curiosa per cert...

Puntos:
13-07-09 16:51 #2699449 -> 2605286
Por:Marcelino Leo Roman

RE: ARTE Y POESIA
MARIO BENEDETTI

POESIA DEL ALMA

Ahora que llega la soledad...
Así es Mario..llegó
La soledad se impone
sin pedirla ni desearla
La soledad se siente
mientras alguién simpre extraña.
Concurrida...como dices
Extraña forma de sentirse solo
Cuán difícil así vivirla
Empapada de nostalgias
Ahora más que nunca
viajaste sin multitud
El camino que emprendes solo
Ése sólo tú recorrerás
y éste si es en soledad.
No quedan mudas las lenguas
No quedan vacías las páginas
Llenaste demasiado
Ahora tus palabras se escriben en grande
Qué triste recuerdo póstumo
Ayer latía corazón entre lineas
Hoy queda el Alma que las adorna
La tuya..te vas
No!!...siempre estarás en bocas
en hojas repletas de hermosas letras.
Nunca muere lo hermoso
Se secó una pluma
más nunca lo hará tu obra.
a.p.m.




Puntos:
26-07-09 22:16 #2796788 -> 2605286
Por:Marcelino Leo Roman

RE: ARTE Y POESIA
Juan del Encina
(¿1469?-¿1529?)


Las cosas que deseamos


Las cosas que deseamos
tarda o nunca las habemos,
y las que menos queremos
más presto las alcanzamos.

Porque fortuna desvía
aquello que nos aplace,
mas lo que pesar nos hace
ella mesma nos lo guía:
así por lo que penamos
alcanzar no lo podemos,
y lo que menos queremos
muy más presto lo alcanzamos
Puntos:
30-07-09 23:43 #2832767 -> 2605286
Por:Marcelino Leo Roman

RE: ARTE Y POESIA
En relación a este error dejo otra más pero a base de links para k lo escucheis en lugar de leerlas.

"La tormenta" de Brassens traducida por Alberto Pérez y Javier Krahe: https://ww.youtube.com/watch?v=Aj1gR-bqOxI

"Los caminos del señor" de Javier Krahe: https://ww.youtube.com/watch?v=7xnZV9wvPWg

"Flipando en colores" de Daniel Higiénico: https://ww.youtube.com/watch?v=eCwTWwEm350
Puntos:
05-08-09 03:20 #2869958 -> 2605286
Por:Marcelino Leo Roman

RE: ARTE Y POESIA
A dos Festeros

Por Jesús Martínez Villodre

Dos amigos se fueron

de lágrimas el rostro nos llenaron,

fue en el mes de Julio

cuando ambos nos dejaron.



Vino Dios a por ellos

al Cielo los llevó de la mano,

uno era Moro

el otro era Cristiano.



Cómo olvidar a ese hombre bonachón

amante de "la fiesta" y el jolgorio,

cómo poder olvidarte amigo Vitorio.



La fragua ya se apagó

el yunque y el martillo tristes están,

desolados Lorenzo dejaste

a los Caballeros de San Juan.



Pero dentro de nuestro corazón

los dos seguirán viviendo.

Lorenzo y Vitorio, Vitorio y Lorenzo.



Que sirva de homenaje a estos dos hombres,

dos amigos, dos hermanos,

os la dedica esta vuestra Comparsa

y todo el Bando Cristiano.





Puntos:
23-08-09 15:33 #3012081 -> 2605286
Por:Marcelino Leo Roman

RE: ARTE Y POESIA
GUILHEM DE PEITIEU (1071-1126)

VAIG DE NO-RES AQUEST VERS FENT

Vaig de no-res aquest vers fent:
no m'hi contemplo, ni altra gent,
no diu jovent, ni d'amor sent
el devessall.
Quan l'he trobat, jo era dorment
dalt d'un cavall.

No sé pas l'hora que em véu nat,
no sóc alegre ni entristat,
no sóc feréstec ni ensucrat.
En alta vall,
de nit vaig ser ben fetillat
damunt davall.

Potser dormia i no ho sabí,
si era despert, no ho coneguí.
Del cor, que un dol em migpartí,
resta un penjall.
Però no en servo, us ho puc dir,
cap esgarrall.

Temo morir, car sóc malalt.
Ho diuen tots i és el que em val.
Reclamo metge curial.
Mal agafall!
Si ell em guareix, serà com cal,
si no, brivall.

Tinc una amiga, sóc cortès.
Mai no la viu ni m'ha fet res
que em doni goig o em sigui pes.
No n'he treball
car cap normand hi ha ni francès
pel meu fogall.

Mai no la viu, i l'amo fort.
No m'ha fet bé ni m'ha fet tort;
quan no la veig, visc en deport.
Em jugo un gall
que altres més belles dins el cor
em fan estrall.
Puntos:
18-09-09 21:42 #3283218 -> 2605286
Por:Marcelino Leo Roman

RE: ARTE Y POESIA
Cuento: "La planta estranya"
Autor: Colectivo
Curso: 2º Primaria B del Colegio Joaquín Sorolla de Alicante
© El autor. Todos los derechos reservados
...........................................................
Una nit molt fosca, en un jardí molt bonic prop d'un parc, va nàixer una planta molt estranya. Era molt gran i tenia dos grans pètals de color roig i blau. De tant en tant, algun xiquet o xiqueta que anava a eixe parc desapareixia.


La gent del barri estava molt preocupada i va cridar a la policia.
Pasaven dies i dies però continuaven desapareixent el xiquets, fins que ja no quedaven ningú.
La policia va preparar un engany. Algunes persones es van disfressar de xiquets i xiquetes mentres la policia vigilava.



Com que a la planta li agradava la gent que jugava, se'ls va menjar a tots i els va enviar al país del jocs. Hi estàvem tots els xiquets i xiquetes desapareguts. Hi estaven tots els xiquets i xiquetes desapareguts.

La policia va ficar una escala, molt llarga, per la boca de a planta per a que tots pujaren i pogueren estar lliures.



La gent no volia matar a la planta perquè ella només volia jugar.
Aleshores van plantar-la en un test amb rodes per a poder anar d'un costat a l'altre i jugar amb els xiquets.
D'esta manera tots estaven contents i...


...historia contada, historia acabada

© CP Joaquín Sorolla de Alicante

Puntos:
29-12-09 16:18 #4271937 -> 2605286
Por:No Registrado
RE: ARTE Y POESIA
Poesias de Amor







QUE BONITO ES EL AMOR


QUE BONITO ES EL AMOR
CUANDO SE SIENTE
Y POR TUS VENAS VA ENTRANDO
SINTIENDO EN CADA ESPACIO
LA PASIÓN FERVIENTE

QUE BONITO ES EL AMOR
CUANDO SE TIENE
Y DENTRO DE TI
VA COMPONIENDO UNA CANCIÓN
QUE NO TIENE FIN
QUE NO TIENE LETRA
PERO LLEVA TU NOMBRE
Y SIN QUERERLO
TE TRANSFORMA EN POETA

QUE BONITO ES EL AMOR
CUANDO SE ENTREGA
PORQUE EN ESO ESTA EL MISTERIO
DE MULTIPLICARSE CUANDO SE DIVIDE
PORQUE AL DAR VAS COMPRENDIENDO
LA GRANDEZA DE DIOS
PUES EL ES AMOR Y EL AMOR ESTA EN TI.

QUE BONITO ES EL AMOR
Y LE DOY GRACIAS A DIOS PRIMERO
POR HABERME AMADO TANTO
Y POR PODER DECIRTE TE QUIERO
Y ENTREGARTE A TI JOSE
MI CORAZÓN ENTERO.





Puntos:
02-04-10 17:37 #5014755 -> 2605286
Por:No Registrado
RE: ARTE Y POESIA
Este amor imposible...
me ha hecho reflexionar;
me he dado cuenta...
de que éste amor virtual...
es un mundo de ilusiones…
sin dejar ver claro... mi realidad.

Un amor, surgido de la nada
un amor... a distancia...
esas consecuencias a veces...
te hacen sufrir,
se envenena el alma...
y yo... así... no quiero vivir.

Vida ingrata ... ésta eres tú,
no me hagas mas daño
deja ya, de hacerme sufrir...
si sabes que es imposible
porque revives en mí...
unos bonitos sentimientos
que nunca... podré compartir.

OMNV

Etiquetas: POEMA

Puntos:

Tema (Autor) Ultimo Mensaje Resp
El PP catalán atribuye el auge del carterismo en Barcelona a sudamericanos, moros y rumanos Por: No Registrado 25-10-11 21:16
No Registrado
0
arte y pintura Por: No Registrado 16-04-10 12:56
damargo
15
Simulador Plusvalia Municipal - Impuesto de Circulacion (IVTM) - Calculo Valor Venal
Foro-Ciudad.com - Ultima actualizacion:07/08/2020
Clausulas de responsabilidad y condiciones de uso de Foro-Ciudad.com