LA RENTA - Ventura Villarrubia LA RENTA Ugté no sabe bien lo que pasamos los que aramos la tierra y zufrimos er sor del meyodía y sabemos jablar con la-s-etrella. Ugté no ha zufrío jambre ni entiende de probeza ni sabe de faitigas der pobre labraor, si la supiera le fartaria való pa recordarme er pago de la renta. ¡Que demasiá dejgracia tengo encima con no tener un cacho de jacienda!. Yo sé que ugté es mu gueno, que tiene ugté concencia que la-g-idea malirna no le pueen caber por la caeza, y endespué, señorito, debe tener en cuenta que tengo un chiquetín güérfano y sólo... ¡Que m'ha caío la negra! Que mi mujé s'muerto de tanto trebajá la engrata tierra que n'ha venío erecho, en la senara escargó una tormenta, y aluego la langosta, qu'e en sus cotos tó los años agüeva se comió lo poquillo que queaba, y cuatro egpigurrina tizonera, que salieron alante, no m'han dao lo que vale la renta. Deje ugte su alegría coja ugté mi trigteza póngase ugte-n mi sitio pa ver bien er negro de la miseria. ¡Sin naide junto a uno pa endurzarle las penas, con una creaturita que no sabe der zugo de la tetas...! ¡Señó que dende er cielo toas las cosas oserva, tú que dende lo arto nunca orvías a la presonas güenas...! ¡Pa zufrí esta crú que llevo encima, señó, dame pacencia...! Llévese ´r borriquillo si le place e-l-arao y la egteba, pero...¡no, señorito, no me lleve er trigo que la encierra en esos probes sacos...¡ ¡Er trigo que yo y ella regamos con suor de nuestra frente y dimos ls mitá de nuestra juerza! Piense ugté-n mis dolores y en mi mucho zufrir, tenga concencía; déjeme ugté ese trigo qu'e-s la vía de uan creatura tierna. Y er señó que lo ve tó dende arriba y a tó er qu'e-s güeno premia le dará sus fagores que yo le peiré dende la tierra. .................... No llores chiquetín;si semos probes haiga mucha salú,tenga yo juerza que si na nos perdona er señorito, pa que tu vivas arruñare onde quiera. VENTURA VILLARRUBIA Seanme felices Bolindre  |