POEMA: O Monte a Cidá

Alá enriba hai un outeiro,
que se chama a Cidá,
él garda e vixía,
o pobo de Carzoá.

No inverno sufre fríos,
e no verán os calores,
máis él nunca se queixa,
de esos tales favores.

A cima ruben os mozos,
os vellos non poden máis,
para contemplar os campos,
que deixaron nosos páis.

Por o día o sol olla e xira,
por a noite faino a lua,
máis o monte a Cidá,
non perde a compostura.

sf