29-10-13 01:41 | #11656320 -> 11654000 |
Por:xirondesa1 | |
Re: poemas galegos Moría el sol, y las marchitas hojas de los robles, a impulso de la brisa, en silenciosos y revueltos giros sobre el fango caían: ellas, que tan hermosas y tan puras en el abril vinieron a la vida. Ya era el otoño caprichoso y bello: ¡cuán bella y caprichosa es la alegría! Pues en la tumba de las muertas hojas vieron sólo esperanzas y sonrisas. Extinguióse la luz: llegó la noche como la muerte y el dolor, sombría; estalló el trueno, el río desbordóse arrastrando en sus aguas a las víctimas; y murieron dichosas y contentas... ¡Cuán bella y caprichosa es la alegría! Rosalía de castro. | |
Puntos: |
29-10-13 01:57 | #11656326 -> 11656320 |
Por:xirondesa1 | |
RE: Re: poemas galegos Ya no mana la fuente, se agotó el manantial; ya el viajero allí nunca va su sed a apagar. Ya no brota la hierba, ni florece el narciso, ni en los aires esparcen su fragancia los lirios. Sólo el cauce arenoso de la seca corriente le recuerda al sediento el horror de la muerte. ¡Mas no importa! A lo lejos otro arroyo murmura donde humildes violetas el espacio perfuman. Y de un sauce el ramaje, al mirarse en las ondas, tiende en torno del agua su fresquísima sombra. El sediento viajero que el camino atraviesa, humedece los labios en la linfa serena del arroyo que el árbol con sus ramas sombrea, y dichoso se olvida de la fuente ya seca. Rosalía de Castro. | |
Puntos: |
29-10-13 22:39 | #11657575 -> 11656326 |
Por:xirondesa1 | |
RE: Re: poemas galegos A MIÑA LINGUA I Falo coa miña lingua irada, coa rabia da brétema nos ollos, coas palabras-farrapos culpantes de tanto ladroício, coas bágoas, o ferro, o veneno, a auga turba, a lama dos pozos sen peitoril nin dono, a fereza dos cazadores doutrora -os que amansaban falcós e miñatos- coa fala dos saqueadores de eirexas, a lingua maldita dos asasinos, dos saltadores de camiños, de tódolos bandoleiros sen perdón e dos guerreiros mercenarios, a fala muda dos pobres de pedir e dos guerreiros mercenarios, a fala muda dos pobres de pedir e dos cás escorrestados da lareira. Falo coa miña fala vagamunda, cos berros das mulleres no parto, coa voz de cada condenado deste mundo, de cada exiliado da vida. Falo a un tempo a fala doce dos amantes, falo prós amantes máis que nada e pra tódolos que, por causa do amor, sofren e calan a súa desdita. Falo a fala dos poetas que están mortos, coas súas mellores palabras, coa súa palabra esquencida falo, coa voz amantiña dos irmaos benqueridos, coa vella pregalla que levo escrita no sangue desde hai tanto e que foi inocente un día. PILAR CIBREIRO | |
Puntos: |
29-10-13 23:07 | #11657614 -> 11657575 |
Por:xirondesa1 | |
RE: Re: poemas galegos Naquela cidade onde unha rapaza escribía un diario secreto na noite mentres o soño desvalido semellaba finxir silencios compartidos nesa vella cidade do norte o primeiro poema de amor flutuaba coma un blues nostálxico na noite. Só quería saber por qué as cordas permanecen vibrando coma labios e qué queda do diario secreto na noite desvelada. Querería saber daquel río esvaído do soño tal unha despedida sen retorno, do silencio curvado nunca praza deserta e antiga. ¿Onde vai o primeriro poema de amor a materia sonora dun blues fuxidío a inocencia primeira? LUZ POZO | |
Puntos: |
23-01-14 19:49 | #11819673 -> 11657614 |
Por:xirondesa1 | |
RE: Re: poemas galegos Cantiga do neno da tenda Bos aires ten unha gaita sobre do Río da Prata que a toca o vento do norde coa súa gris boca mollada. ¡Triste Ramón de Sismundi! Aló, na rúa Esmeralda, basoira que te basoira polvo d'estantes e caixas. Ao longo das rúas infindas os galegos paseiaban soñando un val imposíbel na verde riba da pampa. ¡Triste Ramón de Sismundi! Sinteu a muiñeira d'ágoa mentres sete bois de lúa pacían na súa lembranza. Foise pra veira do río, veira do Río da Prata Sauces e cabalos núos creban o vidro das ágoas. Non atopou o xemido malencónico da gaita, non viu o inmenso gaiteiro coa frolida d'alas: triste Ramón de Sismundi, veira do Río da Prata, viu na tarde amortecida bermello muro de lama. Federico García Lorca | |
Puntos: |
29-01-14 20:29 | #11827945 -> 11819673 |
Por:xirondesa1 | |
RE: Re: poemas galegos Galicia e añoranza Galicia e amor, Galicia e música, Dentro do noso corazón. Oh son de unha gaita Tocada con Pasión, Os meus pes voan e saltan, ¿Bailan o seu són? Galicia e añoranza, Galicia e amor | |
Puntos: |
01-02-14 23:38 | #11832675 -> 11827945 |
Por:xirondesa1 | |
RE: Re: poemas galegos A fala. Manuel María O idioma é a chave coa que abrimos o mundo: o salouco máis feble, o pesar máis profundo. O idioma é a vida, o coitelo da dor, o murmurio do vento, a palabra de amor. O idioma é o tempo, é a voz dos avós e ese breve ronsel que deixaremos nós. O idioma é un herdo, patrimonio do pobo, maxicamente vello, eternamente novo. O idioma é a patria, a esencia máis nosa, a creación común meirande e poderosa. O idioma é a forza que nos xungue e sostén. ¡Se perdemos a fala non seremos ninguén! O idioma é o amor, o latexo, a verdade, a fonte da que agroma a máis forte irmandade. Renunciar ao idioma é ser mudo e morrer. ¡Precisamos a lingua se queremos vencer! | |
Puntos: |
01-02-14 23:51 | #11832694 -> 11827945 |
Por:xirondesa1 | |
RE: Re: poemas galegos "Falemos de tí e min (Hablemos de ti y de mi) xa que vivimos. (ya que vivimos.) Tí i eu nos ventos (Tu y yo en los vientos) e nos solsticios. (y en los solsticios.) Tí i eu nos bosques (tú y yo en los bosques) e nos ríos. (y en los ríos.) Tí i eu, historia (Tú y yo, historia) de corpos nidios. (de cuerpos desnudos.) Tí i eu, saudade (Tú y yo, nostalgia) de álbores íntimos. (de albores íntimos.) Tí i eu sin tempo (Tú y yo sin tiempo) polo tempo que imos.(por el tiempo que fuimos.) Tí i eu cantando, (Tú y yo cantando,) chorando e rindo. (llorando y riendo.) Celso Emilio Ferreiro. | |
Puntos: |
18-05-14 00:01 | #12048100 -> 11827945 |
Por:xirondesa1 | |
RE: Re: poemas galegos Galicia terra kerida... | |
Puntos: |
20-05-14 19:08 | #12051363 -> 11827945 |
Por:xirondesa1 | |
RE: Re: poemas galegos "A ESTRELIÑA DOURADA" Coñecin fai algún tempo una estreliña que dormitaba, nos brazos da sua nai unha noite de lua clara, pasou o tempo ya estreliña fixose mayor e vese brillar no ceo con todo o seu resplandor. As noites que esta contenta baila no ceo encantada, as noites que esta maís triste quedase parada. Quedate sempre con migo estreliña dourada, sígueme acompañando nas noites de lua clara. Es una poesía de una gran amiga de esas amigas k están a tu lado cada día y cuando las necesitan no te abandonan. Ella si es una estrella dorada. | |
Puntos: |
28-12-14 00:43 | #12399840 -> 11827945 |
Por:xirondesa1 | |
RE: Re: poemas galegos ROMANCE DE DON GAIFEROS (en You Tube) I onde vai aquil romeiro, meu romeiro a donde irá, camiño de Compostela, non sei se alí chegará. Os pés leva cheos de sangue, xa non pode máis andar, malpocado, probe vello, non sei se alí chegará. Ten longas e brancas barbas, ollos de doce mirar, ollos gazos leonados, verdes como a auga do mar. -I onde ides meu romeiro, onde queredes chegar? -Camiño de Compostela donde teño o meu fogar. -Compostela é miña terra, deixeina sete anos hai, relucinte en sete soles, brilante como un altar. -Cóllase a min meu velliño, vamos xuntos camiñar, eu son trobeiro das trobas da Virxe de Bonaval. -I eu chámome don Gaiferos, Gaiferos de Mormaltán, se agora non teño forzas, meu Santiago mas dará. Chegaron a Compostela, foron á Catedral, Ai, desta maneira falou Gaiferos de Mormaltán: -Gracias meu señor Santiago, aos vosos pés me tes xa, si queres tirarme a vida, pódesma señor tirar, porque morrerei contento nesta santa Catedral. E o vello das brancas barbas caíu tendido no chan, Pechou os seus ollos verdes, verdes como a auga do mar. O bispo que esto oíu, alí o mandou enterrar E así morreu señores, Gaiferos de Mormaltán. Iste é un dos moito miragres que Santiago Apóstol fai. | |
Puntos: |
25-02-15 15:28 | #12487736 -> 11827945 |
Por:xirondesa1 | |
RE: Re: poemas galegos Rosalía de Castro fue una poetisa y novelista española que escribió tanto en lengua gallega como en lengua castellana. Considerada en la actualidad como una escritora indispensable en el panorama literario del siglo XIX, representa junto con Eduardo Pondal y Curros Enríquez una de las figuras emblemáticas del Rexurdimento gallego, no solo por su aportación literaria en general y por el hecho de que sus Cantares Gallegos sean entendidos como la primera gran obra de la literatura gallega contemporánea, sino por el proceso de sacralización al que fue sometida y que acabó por convertirla en encarnación y símbolo del pueblo gallego. Además, es considerada junto con Gustavo Adolfo Bécquer, como la precursora de la poesía española moderna. .Nacimiento: 24 de feb. de 1837 · Santiago de Compostela, España Defunción: 15 de jul. de 1885 · Padrón, España Cónyuge: Manuel Murguía (Desde 185 Su 178 aniversario. | |
Puntos: |
25-02-15 15:37 | #12487744 -> 11827945 |
Por:xirondesa1 | |
RE: Re: poemas galegos ¡Oh, no quiero ceñirme a las reglas del arte! Mis pensamientos son vagabundos, mi imaginación errante y mi alma sólo se satisface de impresiones. Jamás ha dominado en mi alma la esperanza de la gloria, ni he soñado nunca con laureles que oprimiesen mi frente. Sólo cantos de independencia y libertad han balbucido mis labios, aunque alrededor hubiese sentido, desde la cuna ya, el ruido de las cadenas que debían aprisionarme para siempre, porque el patrimonio de la mujer son los grillos de la esclavitud. Yo, sin embargo, soy libre, libre como los pájaros, como las brisas; como los árboles en el desierto y el pirata en la mar. Libre es mi corazón, libre mi alma, y libre mi pensamiento, que se alza hasta el cielo y desciende hasta la tierra, sobervio como el Luzbel y dulce como una esperanza. | |
Puntos: |
25-02-15 15:49 | #12487753 -> 11827945 |
Por:xirondesa1 | |
RE: Re: poemas galegos Cando a luniña aparece Cando a luniña aparece i o sol nos mares se esconde, todo é silencio nos campos, todo na ribeira dorme. Quedan as veigas sin xente, sin ovelliñas os montes, a fonte sin rosas vivas, os árbores sin cantores. Medroso o vento que pasa os pinos xigantes move, i á voz que levanta triste, outra máis triste responde. Son as campanas que tocan, que tocan en sons de morte, i ó corasón din: "N'olvides ós que para sempre dormen." De Rosalía De Castro. | |
Puntos: |
27-06-15 16:40 | #12729350 -> 11827945 |
Por:xirondesa1 | |
RE: Re: poemas galegos Soy Gallega, Desde los grandes arboles, asta las pequeñas hierbas. Soy gallega, ese orgullo corre, por todas mis venas, Pienso en mi Galicia, y echo de menos, ese olor a caldo, a chorizo asado y a pan centeno, . Soy gallega, y es un orgullo, hablar de mi tierra, donde hay buena comida y buenas cocineras, donde se disfruta, del lacón con grelos, el pulpo gallego y de las buenas fiestas. Soy Gallega, Donde se hacen, buenas casas de piedra gallega, Donde esta el Larouco, vigilando nuestra tierra. | |
Puntos: |
Tema (Autor) | Ultimo Mensaje | Resp | |
POEMAS XIRONDESA1 Por: xirondesa1 | 14-04-18 23:10 xirondesa1 | 10 | |
Poemas » Dante Alighieri » Por: xirondesa1 | 31-05-17 18:12 xirondesa1 | 2 | |
poemas Por: No Registrado | 02-02-14 21:19 xirondesa1 | 13 | |
POEMAS DE PABLO NERUDA Por: xirondesa1 | 02-02-14 00:05 xirondesa1 | 7 |