Barallobre (Santiago) - La Coruña

a escola do carril vaise tirar abaixo pra no seu solar levantarse unha galescola

Pois e posible que moitos ex-alumnos se alegren do derribo, polos malos recordos que lles trae. Eu tuven a sorte de non ir, pero amigos meus da infancia teñenme contado historias para non durmir.

Tiñan un profesor apodado "O Gorila" que mallaba neles arreo, con unha regla e un compás de madeira, ou cos puños cerrados, ou co que pillara a man. Mais de un ten sangrado polos oidos, ou perder o sentido, e pobre do que contara algo aos pais, porque despois sería peor.

O wc era de uso exclusivo do mestre, e como non había cisterna, os alumnos eran obligados por turnos para ir buscar cubos de auga o Carril. Os rapaces tiñan que facer as suas necesidades a intemperie, entre a maleza de unha leira próxima, e levaban unha fouciña para despexar un espazo onde evacuar.

¿Algún de vos viviu algo disto?

sí e tamén collía a os nenos polas orellas e os levantaba pra rriba;moitos tiñan as orellas raxadas dos tirós que daba nelas;tamén pegaba con a corda da bandeira e había que ir a izala pola mañá antes de empezala clase;desde logo que a letra nesa escola con sangre entrou

VIVIR? Aquilo non era vivir. Fun dos primeiros alumnos e aínda hoxe estou obsexionado e traumatizado, como outros.
Eu non recordo de empregar a fouciña,pero de facer as necesidades á intemperie, si é certo, durante moitos anos fomos por un camiño que unía o camiño do Carril ca estrada da Palma, pola veira dun terreo peado, o cual creo recordar, era da familia de Dna.Avelina.
Hoxe,caseque estou seguro, que o Gorila ademáis de ser un animal, era pederasta. Dios,que noxo, cando non te arreaba, enchíache a cara de babas.
Non creo que poida saír do inferno nunca, él e os que noutras parroquias empregaron o mesmo sistema.
E que carrallo ía ser Joseantoniano, era máis, era un canaia dexenerado.

tes razon eu polas mañas baixaba a costa da estación e soio con vela ali abaixo xa me entraba medo pensando o que poidera pasarme nese dia;eu tuven sorte xa que non levei moitos paus;pero ainda recordo coma a un veciño meu meteullo o mango do plumeiro de limpar o polvo e fíxolle sangrar o paldar da boca;ese dia saleu correndo chorando e gritando e nunca mais quixo voltar a á escola;recordo coma un gritaba "ai señor mestriño non me pegue mais señor mestriño"