Foro- Ciudad.com

Xert - Castellon

Poblacion:
España > Castellon > Xert
15-07-08 00:25 #1011978
Por:Mashinito

Dimarts, 15 de Juliol de 2008
Bueno, avui encara estic despert a estes hores, de manera que obric el fil del dia ja... Remolon

Petxi, avui me n'he enrecordat d'un dúo alemany de darkwave que potser t'agraden. Es diuen Black Heaven:

https://outube.com/watch?v=4TnISCmk4yk

https://outube.com/watch?v=R4cqsG_ywjs

Les dos que he posat son de les més "animades". La resta canta sobretot la tia i pianet... jeje

Els tenia bastant oblidats, però ara fa un ratet, mirant pel disco dur m'he trobat en dos albums seus... jeje.

La veu del tio no me mola massa...però bueno, la resta està bé.

Puntos:
15-07-08 12:37 #1012736 -> 1011978
Por:BOGABANTE

RE: Dimarts, 15 de Juliol de 2008
Voleu algo pa llegir? açi teniu algo que cuan ho vaig llegir per primera vega vaig acabá ploran. Petxina, supose que tu m´antendrás.

Hola amigo. ¿Cómo estás? Deseo de todo corazón que te encuentres bien.

Si recibes este mensaje, espero que me perdones si rompe tu paz de espíritu o si te incomodan los recuerdos que mis palabras te puedan traer. Por la amistad que pienso un día tuvimos, es por lo que no podía desaprovechar la oportunidad que me han dado para poder despedirme de ti.

Han pasado ya muchas lunas desde que te vi por última vez. Desde entonces han ocurrido muchas cosas. Durante todo este tiempo, he podido repasar muchas vivencias que pasamos juntos. Aún recuerdo la primera vez que nos vimos. Tú eras un macho humano, joven, alegre y lleno de vitalidad y yo un cachorro de unas pocas lunas. Recuerdo que me cogiste entre tus brazos y mientras yo lamía tu cara llena de alegría y emoción, tu me acariciabas la cabeza. Al principio me costó aprender tu lenguaje y tu también tuviste problemas para comprender el mío, pero poco a poco nos fuimos entendiendo. A pesar de los primeros destrozos, nunca te enfadaste y siempre tenías una caricia para ofrecerme.

Pacientemente aprendí a sentarme y a tumbarme cuando tú me lo ordenabas, ó mientras te esperaba en la calle cuando entrabas en algún sitio a buscar cosas. Corrimos muchas veces los dos juntos por el campo. Dormía contigo y yo era el que trataba de animarte cuando estabas triste o cansado.

Con el tiempo vinieron algunas hembras de tu especie a casa. A unas les gustaba y me sacabais los dos de paseo. A otras no les gustaba tanto y durante algunas lunas parecías olvidarte de mí, pero eso no me importaba porque te veía feliz y eso me hacía feliz a mí.

Un día llegó una hembra que ya no se marchó nunca más. Yo te había confiado mi vida y todo mi futuro dependía de ti y ahora también de tu compañera. No le gustaban mucho los de mi especie, pero aún así intenté con todas mis fuerzas agradarle y obedecerle en todo momento, al igual que hacía contigo.

Poco a poco me fuiste apartando. Pasabas menos tiempo en casa y más en ese sitio que tu llamabas trabajo. Tu compañera tampoco tenía mucho tiempo para dedicarme porque también estaba siempre ocupada. Tan solo alguna salida rápida para que hiciera mis necesidades y una carrerita yo solo. Ya no teníais ganas de jugar conmigo. Así pasaron muchas salidas y puestas de sol. Cuando te veía triste ó abatido me acercaba a ti para intentar consolarte, pero tu me apartabas con un pequeño empujón y me decías “Ahora no, chico. Estoy cansado”. Yo me separaba obediente y me acostaba en mi rincón pensando qué podía hacer para que estuvieras mas contento. Me dolía el alma al verte tan triste.

Después llegó tu primer cachorro. Otro miembro más en la familia al que yo me propuse proteger y cuidar como si fuera mi cachorro. Desde el primer día quise estar pendiente de él para que no le pasara nada, pero a tu compañera parecía no gustarle mucho que estuviera tan cerca. Tenía miedo que le hiciera daño. Se ve que no me conocía ni siquiera un poquito.

Yo, que hubiera dado mi vida por defender la de tu pequeño cachorro o la de tu compañera y por supuesto la tuya, fui poco a poco arrinconado en un cuarto donde pasaba la mayor parte del día, solo, sin poder disfrutar de vuestra compañía que era lo único que deseaba. Tú, que para mí eras mi guía y mi Dios, no hacías nada para que la cosa cambiara. Me ignorabas. Ya no era tu “mejor amigo”. Ahora parecía que sólo era un estorbo para ti. Desde mi cuarto, a veces, podía oír como discutías por mi culpa con tu compañera. Oía palabras que no comprendía muy bien lo que significaban. “¿ …… hacer con él?” …. No podemos ……” “…. no puedo, está conmigo desde que era pequeñito…”.

Un día, cuando el sol estaba durante muchas horas en el cielo, pusiste un montón de cosas en tu máquina de viajar, hiciste subir a tu compañera y a tu cachorro que ya sabía andar solo y también sabía hablar, y a mí me montaste en la parte de atrás, en medio de todos los cacharros. Parecía que nos íbamos de viaje todos juntos. ¡¡Qué bien!! ¡¡Otra vez volvíais a contar conmigo!! ¡¡Por fin toda la familia saliendo a pasear toda junta!!

Después de algunas horas de viaje, paraste en un sitio para dar de beber a tu maquina de viajar. Tu compañera y tu cachorro entraron en el edificio lleno de gente. Tú me abriste la puerta trasera para que pudiera salir a correr un poquito y así estirar mis patas, como habíamos hecho siempre que salíamos en un viaje largo. Me llevaste a la parte de atrás del edificio, donde había un pequeño campo. Me sacaste la correa y me animaste para que echara unas carreras y hacer un pis. ¡Era estupendo! ¡Otra vez volvías a preocuparte de mí! Al rato, después de desfogarme un poco, levanté la cabeza esperando encontrarte en el lugar donde te habías quedado parado cuando me soltaste, pero no estabas. Salí corriendo en dirección donde se había quedado bebiendo tu maquina de viajar. Era extraño, porque tú siempre me llamabas cuando querías marcharte y yo acudía veloz a tu llamada. Pero esta vez no me habías llamado. Seguramente porque ya confiabas mucho en mí y sabías que en cuanto no te viese, saldría a buscarte.

Iba corriendo y pensando en lo que estaba pasando, cuando al dar la vuelta a la esquina del edificio pude ver cómo se alejaba tu máquina de viajar. Empecé a llamarte al mismo tiempo que apuraba mi carrera. “¡Eh, amigo, que te olvidas de mí!” gritaba una y otra vez mientras que seguía corriendo con mas fuerza. A través del cristal trasero de tu máquina pude ver cómo tu cachorro me hacía señales con la mano a la vez que de sus ojos salía ese líquido que vosotros llamabais lágrimas y que le ocurría siempre que hacía una cosa que vosotros llamáis llorar. No entendía nada. ¿Por qué estaba llorando tu cachorro, por qué te habías olvidado de llamarme como hacías siempre? ¿ Por qué…..? ¿por qué……?

Seguí gritando y corriendo un rato más con la esperanza de que te dieras cuenta de que faltaba yo, pero pasaban muchas máquinas de viajar como la tuya a toda velocidad y tuve miedo de que me hicieran daño, así que pensé que lo mejor era regresar al sitio donde nos habíamos parado y esperar allí a que volvieras a recogerme. Me situé un poco apartado, debajo de un árbol para protegerme del sol que calentaba mucho. Desde allí podía ver perfectamente cómo llegaron un montón más de maquinas, todas cargadas de maletas y con muchos humanos. Llegó la noche y tu no aparecías. Yo estaba un poco nervioso porque allí no conocía a nadie.

Así pasaron varias noches más. Yo no podía explicarme como podías tardar tanto en volver. Sería que no sabías regresar a buscarme porque no tenías ese papel que llamáis mapa y que tú siempre mirabas cuando salíamos de casa para ir al campo.

Mientras seguía esperando por ti, los señores que atendían a los que paraban allí, me dieron agua para beber e intentaron sobornarme con comida, pero yo me alejaba de ellos. No tenía hambre y además no quería que me cogieran y me apartaran de aquel lugar. ¿Y si regresabas y yo no estaba allí? ¿qué ibas a pensar de mi?

Tenía que esperar el tiempo que hiciese falta. Todas las noches le pedía a gritos al Gran Espíritu del Norte que guiara tus pasos de regreso en mi búsqueda. Pasaron otras cuantas noches más y un amanecer, cuando aún estaba medio dormido, unos señores con un lazo me sorprendieron y me apresaron. Me introdujeron en una máquina de viajar más grande que la tuya y me llevaron a un sitio apartado. Al entrar pude ver un cartel que ponía algo así como “perrera municipal”.

Aquel sitio estaba abarrotado de otros como yo. Me llevaron a una habitación donde estaban esperando un macho y una hembra jóvenes de tu especie, vestidos con unas batas verdes. Me miraron, escucharon mi respiración y mi corazón con un aparato y me tocaron por todas partes. “Está un poco asustado y flaco”, dijo la hembra. “no es de extrañar, si lleva casi dos semanas sin comer, abandonado a su suerte en la gasolinera”, dijo después el macho. “Parece un animal fuerte, seguro que en unos pocos días estará recuperado”, añadió.

¡Abandonado! ¿Qué significaba aquella palabra?. Nunca la había escuchado anteriormente. A los pocos días, la perrita con la que compartía la habitación en la que nos habían encerrado, me lo explicó. Todos los que estaban allí les había pasado lo mismo. Sus amos los habían abandonado. “¡pero eso no puede ser!”, les repetía yo una y otra vez, “el humano con el que yo vivía era mi amigo y nunca me haría eso” les decía yo. “Lo que pasa es que está un poco cansado del trabajo y se olvidó de mí en aquel sitio y ahora seguro que está tratando de encontrarme para llevarme con él”, les repetía yo un día tras otro, tratando de convencerme a mí mismo de que eso era lo que de verdad había pasado. No quería creer otra cosa.

Seguía sin comer mucho. La pena por estar encerrado en aquel lugar me hacía perder el apetito. Mis compañeros de encierro me decían que tenía que reponerme, que si no comía no tendría buen aspecto y nadie me querría adoptar. “¡Es que yo no quiero que nadie me adopte. Yo ya tengo una familia y no quiero otra!”, les respondía. Pasaron muchas más noches. Alguna vez venía alguna familia y se llevaban a alguno de mis compañeros. Yo seguía esperando ilusionado a que un día aparecieras tú con tu compañera y tu cachorro a buscarme.

Un día que estábamos como siempre varios en el patio, se acercó a mí un tipo que ya llevaba varios días provocándome. Era un macho más joven y fuerte que yo y le gustaba presumir de su fuerza delante de las hembras. Siempre se metía conmigo diciéndome que tú nunca vendrías a buscarme, que eras igual que todos los otros humanos que habían abandonado a sus mejores amigos en aquel terrible lugar porque les estorbaban. Yo no podía consentir que aquel individuo ignorante y provocador pusiera en duda tu buen corazón. Después de un rato en el que me estuvo machacando con su voz histérica, no pude aguantar más y me abalancé sobre él. Lo cierto es que yo no estaba en mi mejor forma física pero intenté defender tu honor con todas mis fuerzas, pero aquel joven macho estaba más fuerte y me dio una buena paliza. A continuación todo pasó muy deprisa.

Salieron los humanos que nos cuidaban, me cogieron en brazos y me tumbaron encima de una mesa de metal frió que tenían dentro de la casa. Yo casi no podía moverme. No tenía fuerzas. Tenía mordiscos por casi todas partes que sangraban bastante, pero no sentía dolor. Estaba muy cansado.

Seguía esperándote pero las horas se me acababan.

Los dos humanos parecían nerviosos. No paraban hablar y de abrir y cerrar cajones, cogiendo todo tipo de cosas. Se acercaron a la mesa donde estaba tumbado y comenzaron a limpiarme las heridas. Sus caras tenían una expresión extraña. Seguían discutiendo. “No podemos hacer nada por él”, decía el macho. “Sí que podemos. Tenemos que intentarlo”, decía la hembra, “no vale la pena”, volvía a repetir el macho. “No creo que pueda recuperarse de estas heridas. Y aunque lo haga, se acabará muriendo de tristeza”, continuó diciendo. “Desde que llegó, prácticamente no ha comido, se pasa el día tumbado en la esquina de la entrada como si estuviera esperando por alguien, que tú y yo sabemos que no vendrá”. “Sabes que estamos desbordados, no podemos atenderlo como realmente se merece, así que no vale la pena seguir haciéndolo sufrir. Lo mejor para él es dormirlo” acabó diciendo mientras que la hembra me miraba con cara de tristeza y parecía asentir con la cabeza.

Al cabo de un momento, la hembra se acercó y empezó a hablarme con una gran ternura mientras me inyectaba un líquido frió en una de mis patas. “Tranquilo, no te dolerá” me decía en voz bajita. Al poco tiempo empecé a sentir cómo me invadía un gran sueño. Ella seguía a mi lado, con su cabeza pegada a la mía. “Lo siento, chico” fue lo ultimo que me dijo, al tiempo que unas enormes gotas de agua le salían de sus lindos ojos. “¡Lo siento!” había dicho. Hacía tiempo que no escuchaba aquella frase. Alguna vez , tú también me lo habías dicho. No sé muy bien porque me lo decía, pero sonaba bien, así que haciendo un pequeño esfuerzo, moví ligeramente la cola en señal de agradecimiento.

Mi corazón empezó a latir con menos fuerza, los ojos se me cerraban y la boca se me secaba. Sospechaba que la cara mojada de aquella joven hembra que tan amablemente me estaba tratando era lo último que vería, así que con el último aliento que me quedaba pasé mi lengua por su cara tratando de secarle las lágrimas. Era mi forma de darle las gracias. Ya que no pude despedirme de ti, al menos lo haría de ella, aunque hubiera preferido que fueras tú el que me acompañaras en aquel trascendental momento. Cerré los ojos y sentí como una profunda sensación de bienestar invadía todo mi cuerpo.

Hace dos días que llegué a este lugar. Ayer, el Consejo de los Espíritus de las Razas con el Gran Espíritu del Norte al frente, me felicitó por haber sido un modelo a seguir por todos los otros miembros de mi especie. Había cumplido a la perfección con todos mis deberes y obligaciones durante mi vida con los humanos. Por ello, me concedieron la posibilidad de pedir un ultimo deseo. Podía pedir casi cualquier cosa. Una compañera, la mejor de las comidas, una morada en las montañas ó en la playa… Yo les pedí que me dejaran regresar a tu lado, pero me dijeron que eso ya no era posible. Entonces les pedí, que hicieran todo lo posible para que recibieras este mensaje. Con él quiero despedirme. Espero que si lo recibes reflexiones un poco sobre todo lo que te he contado. Sobre el valor de la amistad, la lealtad y el amor hacia los que dependen de ti.

Espero que la luz vuelva a entrar en tu corazón, te despierte la conciencia y tengas la posibilidad de rectificar tus errores y evitar que otros los cometan también.

Lo que hiciste conmigo no es el mejor ejemplo para educar a tu cachorro. Tal vez un día, cuando tú seas viejecito, también te conviertas en un estorbo para él y entonces un día decida dejarte abandonado en una gasolinera. Sin embargo, sabes que nosotros nunca lo haríamos.

También quiero que sepas que a pesar de todo no te guardo odio ni rencor. Esos sentimientos no caben en nuestro corazón. Creo que sólo vosotros los humanos podéis sentirlos.

Te echaré mucho de menos. Espero que tú también te acuerdes algo de mí.

Hasta siempre querido “amo”, amigo y compañero. Te quiero. Siempre estarás en mi corazón.

Tu fiel y leal amigo,

PERRO.
Puntos:
15-07-08 13:37 #1012896 -> 1012736
Por:PETXINA

RE: Dimarts, 15 de Juliol de 2008
Hola, bon dia....
Boga, sense comentaris. No més una cossa, jo, bueno natros, planifiquem les nostres vacances en relació als nostres animalets, o siga, que sabem que no podem anar a un hotel, o a un altre pais, ja que en els dos gossos no pots anar a qualsevol lloc. Menos mal que encara queden cases de Turisme Rural que accepten gossos, i a mes al lloc que a natros mos agrada anar i a ells també, haurieu de vore en l´alegria que baixen del cotxe quan arribem a la casa, perque saben que correran pel monte, se banyaran als rius, i jo crec que el que mes els agrá, es que estaran tot els dia en natros...I natros, som feliços, nomes de vore´ls disfrutar, suposo que com uns pares quan veien riure i disfrutar els seus fills, per a natros, son aixó, els nostres fills.
Encara que n´hi ha gent que no compren que mos gastem un paston en mantindre´ls, medicines, menjar, etc..natros, al igual que un pare per al seu fill, li compra una Play o lo que siga, ho fem en els nostres animalets. I sabeu quina es la millor cosa de totes??? Es que per molt que els haigues marmolat, o enfadat en ells, sempre i dic sempre te recibixen en alegria, i aixó quan tens un mal dia es molt de agrair...

Bueno, i paro per que he ficat que no volia comentar res i casi que escric un testament... Riendote Riendote Riendote
Puntos:
15-07-08 14:13 #1012998 -> 1012896
Por:Mashinito

RE: Dimarts, 15 de Juliol de 2008
uff, quina parrafada de cursileria... en lo ràpid que era l'anunci de "el nunca lo haría"...
Puntos:
15-07-08 14:46 #1013055 -> 1012998
Por:PETXINA

RE: Dimarts, 15 de Juliol de 2008
Un altra vegá...."no coment"...
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU!!!!!!!!!!!
Puntos:
15-07-08 15:20 #1013122 -> 1013055
Por:bogabante

RE: Dimarts, 15 de Juliol de 2008
Mashi, preferic no contestate perque acabarém malament, tu seguix en los teus videos de yutube que ja está be i fent eixe gran esforç que es está a la pixina tot el dia rascante la bosa.
Petxina, ahir cuan vaig aixi de curra vam agarra dos bocates i vam ana a una cala en pinky, no te pots ni imaginar lo que mos va fe riure cuan se va fotre dins la playa i va pegar glop, com tu has dit, cuan tens un mal dia, i estos per a natros ho son per un tema d´un familiá que no ve a conte, no vos podeu imaginar lo que ajuden, i sí, per molt que marmolos a vegades, ells sempre están ahi, se que no es bo tractarlos com a un ser humá, pero que vols que te diga, a natros mos te camelats i no mos importa gens. I el fet d´adaptarnos a tindrels, tampoc mos importa gens, mos l´amportem a tots els puestos i genial, aixo si, si tinc alguna necesitat tinc a la famili que es fa carrec i aixi no está mai sola.
En fin, que aixo només saben lo que es els que en tenim a casa un o dos rebolotejant per allí. I jo, m´alegro de tindrela.
Puntos:
15-07-08 15:22 #1013130 -> 1013122
Por:Mashinito

RE: Dimarts, 15 de Juliol de 2008
Bueno...al igual que no me fa llàstima el conill de la paella dels domenges, no me la fa un gos.

Hi ha bastants paisos on els conills també són animals de companyia. Només intento ser coherent.
Puntos:
15-07-08 16:35 #1013273 -> 1013130
Por:bogabante

RE: Dimarts, 15 de Juliol de 2008
A casa meua s´han matat conills pa la paella i se n´an tingut com a mascota (el meu germá dos) i que? una cosa no lleva l´atra.
Es igual, que total, segur que a tu ta pasa, en l´ordenadó, lo mateix que a natros en los gossos. Per cert, no ne vau tindre un fa molts anys, crec recordá que cuan jo encara vivia a Xert ne tenieu un, nu se, o vol vau fotre algún domenge que no tenieu conill jaja, no te morrunflos eh, pero con mi pinky no se mete ni dios!! Per cert, se poden entrar gosos a la pisina ????? me denunciarás si vaig????
Puntos:
15-07-08 16:35 #1013276 -> 1013130
Por:bogabante

RE: Dimarts, 15 de Juliol de 2008
Estes converses son les que donen vidilla al foro, ara segur que arribará cucons i encara ficara mes llenya al foc.
Puntos:
15-07-08 18:48 #1013570 -> 1013130
Por:BOGABANTE

RE: Dimarts, 15 de Juliol de 2008
Que pasa, vos au ascagasat tots o que?
Puntos:
15-07-08 18:53 #1013588 -> 1013130
Por:manauela

RE: Dimarts, 15 de Juliol de 2008
Sorpresa!! je, no tinc molt de temps, aixi que seré breu, bogabante, ¿em vols llevar el lloc de poeta forero? eixe es un text tipic meu, o dic perque sempre escric molt. A mi, personalment, com diuen col.loquialment: "m´ha llegao", noi m´has deixat com un flan, simplement et diré que eres un crack i tant a tu com a petxina, cuideu les vostres mascotes i seguiu volentlos tant, felicitat per eixos gestos que teniu en ells.
em tinc que despedir, m´has deixat una mica tocat bogabante. Ara mateixa tindria ganes de coneixer als vostres animalets, de tot cor vos ho dic.
Gracies, una salutació i carpe diem, i si es en les vostres mascotes, millor que millor.
Puntos:
15-07-08 20:14 #1013767 -> 1013130
Por:Mashinito

RE: Dimarts, 15 de Juliol de 2008
NO...res d'aixo...estava a la piscina...

I si, ma uelo tenia un gos k es deia Roskin, k era un fill de Mordor,que se me va tirar damunt un parell de vegaes... i un atra que es deia Cati (l'ingés no era lo fort de la epoca...en ves de posa-li Katie... xD) Los dos bretons (que mira que son feos...pero..Remolon )

Pero tornant al tema... seguisc pensant que el text és super cursi fregant lo kitsch, i com a tal em fa gràcia (la ironia de la tragèdia, ja sebeu...)
Puntos:
15-07-08 21:07 #1013890 -> 1013130
Por:PETXINA

RE: Dimarts, 15 de Juliol de 2008
Hola, jo no m´he escagasat, estaba treballant, que avui tocaben jubilats...
Mashi, no crec que Boga s´haiga alçat inspirat i com que no tenia faena ha escrit aixó, suposo que es un text copiat, així i tot que passa??? Una persona no pot ser cursi, "kitsh", etc...???
Jo crec que un dels grans problemes d´avui en dia i en els ordinadors, es que els que els usem, no mos relacionem massa, o tot el que deuriem en la gent. Llavors tot ens pareix estupid i una tonteria, i la veritat es que n´hi han cosses que si que ho son,pero al igual que l´anunci de la tele que tu has nomenat antes, a mi m´impacta molt mes l´escrit este. Per que ja per estar escrit açí al foro, l´he llegit complet, que a lo millor l´anunci de la tele, l´hagués saltat fent zapping. Jo 360 dies al any, preferisc estar en els meus gossos que rodejá de gent...
No se, no se que voleu que vos diga, per a mi els meus gossos, i sobretot la menuda, que es tres vegades mes gran que el vell, me roben el cor. I mes en la historia que te Dina, roblida viva als tres messets a Sant Marc, com vos sentirieu vatros????
Per a mi, la historia esta del gos, es una biografia de la meua gosseta, si no l´haguera arreplegada jo. De totes formes te una cicatriu a l´esquena que suposo que en la memoria dels gossos, s´en recordará tota la vida, per lo menos quan l´acaricies casi que no se dixa tocar ahí...pobreta... Llorando o muy triste
Bueno i prou, que se m´acabara l´aigua del bollit i se me socarrará....
Jo, com podeu comprobar, soc una d´eixes persones cursis que no pararia de parlar de les virtuts dels seus gossos Remolon Remolon

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAUUUUUUUUUUUUUUUUUUU!!!!!!!!!!!!

MANAUELA, quan vullgues vens i te´ls presento Riendote Riendote Que estás de vacances??? mes que res, perque avui no es divendres, i ha sigut tots una sorpresa trobar-te per açí.
Puntos:
15-07-08 21:47 #1013994 -> 1013130
Por:Mashinito

RE: Dimarts, 15 de Juliol de 2008
Uff....la pregunta que m'has fet és més llarga d'explicar de lo que te penses...

Podria dir que llegireu el Notas sobre lo Cursi, de Gómez de la Serna ,però com ací no tenim biblioteca,pos faré un mini resum:

Hi ha 2 tipos de cursi: el sensible i el "sensiblero"

El cursi sensible és acceptable. Dolç. Una poesia de Béquer per exemple és cursi sensible. Una colecció de nines d'època és cursi, etc.

El cursi sensiblero se n'aprofita del cursi i l'explota. És empalagós. Ens fa avergonyir i tot. Un exemple és un bebé disfrassat de floreta de eixos tan...cursis...O les noveles de despues de dinar que mira ma uela, o el text de dalt.

El kitsch és moltes coses, pero sobretot, és una "aberració" o alguna cosa cutre, perquè explota una cosa fins al límit. Els nous-rics solen kitsch. Les tendes de souvenirs i les figuretes del tot a 100 són kitsch. Les coses fetes en conches i caragols són kitsch, etc.
Ve a ser una espècie de sinònim de "hortera", però no exactament lo mateix.

Per suposat, es pot ser cursi sensible, pero passar-se'n. i ser cursi sensiblero (com és el cas del text).

I també es pot ser kitsch, si es fa intencionadament.
Puntos:

Tema (Autor) Ultimo Mensaje Resp
Dissabte 26 de Juliol de 2008 Por: PETXINA 26-07-08 21:43
PETXINA
4
Dissabte, 17 de Maig de 2008 Por: Mashinito 17-05-08 21:15
Mashinito
0
Dissabte, 10 de Maig de 2008 Por: Mashinito 10-05-08 21:04
PETXINA
1
Dimecres, 20 de Febrer de 2008 Por: bancal_del_teixà 21-02-08 09:46
bogabante
26
Simulador Plusvalia Municipal - Impuesto de Circulacion (IVTM) - Calculo Valor Venal
Foro-Ciudad.com - Ultima actualizacion:07/08/2020
Clausulas de responsabilidad y condiciones de uso de Foro-Ciudad.com