Pésami pa familia de Luisa M'enteré ayel d'a morti de Luisa por minha tia Alejandra. Ela morrei o día 8 d'esti mes ¿non? Vaya pa Nano, pa Marisa que era a que mas cuñudia y pa os demas fillus o nosu mais sintiu pésami, de minha mairi y miu. A última vé que a vi foi o últimu anu que fomus ao lugal con o mei pairi, en o 2005. Era vidiña de mei tiu Pancho, una boa mullel, muy graciosa y simpática y sempri con ganas de broma, sempris a recordaré así, claro que a morti de sua filla tan xovin, Sara, a tuvu que afectar bastanti y supoñu que ya nun siria a misma Luisa que coñodí. Estuvu traballandu en Vilafant, cerca de Figueres y sempri me hablaba d'aquelis tempus con o mei pairi, a minha tia Asunción, que vivían entoncis ali. Ei me partia de risa con ela y as coisas que contaba, era a aligria d'a Calli Os Canus. Cuandu me veia sentá en o poiu d'a casa d'Antolina, sempri seia d'a tenda pa charriar conmigu. Cuandu chegábamus o nos díbamus do lugal sempri me dispidia d'ela. Luisa, ya estás con a tua filla pequena, a que tantu chorarias, ver morrel a unha filla debi sel o piol que le poi pasal a una mairi. Que pena nun habel puiu verti antis. Un beisu grandi pa toa familia de Susana e Irene. |