¡Pelotas! ¡Hipocritas! Por principius nun me gusta que me alabin-me soa mal-Os aduladoris estan sempri en contradicción consigu mismu i con suas palabras convirtin o cuntiniu de as mismas en mintiras. Si consideran realmenti grandi o objetu de sua pritindia veneración, entoncis se conformarian con que esti estuvera por encima de sua alabanza i aplausu, i o honrarian con un silenciu reverenti. O impoñelsi comu unha obligación alabalo, demostran que de feitu o consideran pequenu inferiol i tan presumiu que le poin gustal o procuralsi algun ben. Cuandu algunhus homis didin de otrus: ¡que homi tan genial! ¡que geniu tan sublimi!, ¡que profunda sabiduria! ¿Que querin idil que o geniu é tan grandi que hasta noxotrus puemus comprendelo totalmenti, a sabiduria tan profunda que tamen noxotrus puemos penetral en ela, i o plan tan ampliu que incluxu noxotrus puemus reprodudilo?En consecuencia venin a idil que o que alaba e mais o menus igual que o subjetu a o que alaba, aunque nun de tó; pues o últimu comprendi a o primeiru i o abarca por completu; por tantu, está por encima de él, i sólu con que se esforzara un poicu puia logral algu mais importanti. Hai que tel unha opinión mui boa de un mismu pa crel que adulal así é eleganti, i o labau ten que tel de si mismu unha opinión mui má. SAN PEIRU XIV |