MARCO AURELIO Un dos sucesus que malogrorin o reinado de Marco Aurelio foi a pesti antonina, isto é a epidemia que asoló o imperiu romanu 165-180 dc i que tuvo proporcios geofraficas foi a primeira de caractir global i humana hasta entoncis nunca vista. Os historiadoris discutin si as politicas aplicás por Marco Aurelio foran as mais adecuadas o non. Hay consensu en que le faltó imaginación y arrojo, i serena aceptación de o destinu que le era inherenti-pusel un lastri pa entender a complejiai de o seu tempu i afrontar seis desafius sobri tos os de naturaleda economica. En sei descargo hai que dir que sempri actuo como supu i que nunca faltó a la humaniai, nobleza i digniai que se exigia como homi. Entri as mutas disposicios para hacer frenti a pandemia, nun olvido o deber de honral adecuadamenti a os mortus i que o erariu publico carregasi o enterru dos pobris. Cuandu u que sobrevino as necesiais de o ejercitu, nun dudo en sacar a subasta publica seis propius bienis personais: joyas, copas, vasijas i recipientis de oiru i hasta vistius de a sua mulher. Os cronistas contan que dijo a quienis o rodeaban desconsalus: no lloreis por mi, pensad en la pestilencia y muerte de tantos otros. Nun hai referencias explicitas a la pesti en las Meditaciones. Si una implicita que compara la corrupción del Cuerpo y la Alma y que quizás sugiera que a peste, as pandemias en o lenguaje de os necesitaus acarren entre seis maris un tantu miseria moral "a corrupcion de o alma e una pesti muitu mas perniciosa que a intemperie i a insalubriai do airi". Istu é una epidemia do animal en tanto que a otra e epidemia de o homi como homi. LIBROS 2-3. MARCO AURELIO dixit. SAN PEIRU XIV |