traducción d´un poema DONACIÓN DE MIS ORGANOS de Camilo José Cela....(qu´en pan descanse) Quero´l día que you morra poder dar los mis riñois, los mis oyos y los mis pulmois. Que y´os den a cualquera. Si´ay´un paciente qu´espera por lo que you ofrezco´aquí espero que se faiga´si pa salvar ua vida. Si xa nun podo respirar, qu´outro respire por min. Donarei meo corazón pa d´algún pecho cansao que quera ser restaurao y´entrar de novo en acción. Faigo firme donación y que se cumpla confio antes de sentirllo xelao, roto, podrío y desfeito que lata noutro pecho si xa nun late ne´l meo. La minga donareíla y que ya den a un caido y levantese posído del vigor que you disfrutei. Pido que despós poñanlla a un jinete, desos que ye gusta´l brete. Eso sería una gran cousa you descansando na tumba y la mia minga dando fuerte. Entr´outras donaciois negome´a donar la boca. Pos hay d´algo que me choca por poderosas razois. Sei de quen en ocasiois fala muita boberia; mama lo que nun debía y prefiero que se perda antes qu´algún comemierda mame con la mia boca. El ojete nun lo donarei pos sempre´xist´un confuso que poda darlle mal´uso al ojete que you donei. Muitos años lo cuidei llavándolo a menudo. Pa qu´n cirujano chulo na transplantación yo poña´un sarasa y morto me den por el culo... Quedo libre de culpas, tan sólo traducin este poema a nosa lengua. Chamoume l´atención condo lo recibin y neste foro pasobolo. Recuerdos pa todos.
|